1.

Het moet begin 2006 zijn geweest dat ik hem voor het eerst zag. De foto van de jongen waarvan ik niet eens zeker wist of het wel een jongen was. Ik herinner me precies hoe ik naar hem keek, me over hem verontwaardigde, en hem weer liet gaan. Toen nog wel. Die jongen was Bill. Bill Kaulitz. Geboren in 1989, zanger van Tokio Hotel. Ik had er geen flauw idee van dat hij enkele maanden later mijn leven zou veranderen, en dat hij het meest intrigerende wezen zou zijn dat ik ooit leerde kennen. Tussen het moment dat ik de bladzijde met zijn foto weer omsloeg en het moment dat ik kennis maakte met zijn muziek, heb ik geen moment meer aan hem gedacht.

Later deed ik niks anders meer.

Wat ik vooral nog weet van die weken voor ik kennismaakte met zijn verschijning, is dat het zomer was, niet lang voor de vakantie, en dat de wereld zoveel kleuren had. Ik kan precies terughalen hoe de zon op mijn huid brandde in de pauzes waarin ik in het lange gras lag dat zo lekker rook, en hoe de felblauwe lucht pijn deed aan mijn ogen. Waar ik toen over praatte, of wat er op een gemiddelde dag in mijn gedachten omging, herinner ik me niet meer. Het enige dat ik weet, is dat mijn leven nog niet doordrenkt was van een jongen die ik nooit zou leren kennen.

Het was een zaterdag, waarschijnlijk, dat ik, zoals me zo vaak gebeurde, daadwerkelijk niets te doen had. Huiswerk had ik niet meer in de laatste weken van het schooljaar, en veel zin om ergens anders aan te beginnen had ik niet. Ik zag op internet de titel van die band staan, en was nieuwsgierig. Nieuwsgierig, omdat het me ergens wel aantrok. Ik had geen idee wie die jongens van Tokio Hotel waren, óf het überhaupt wel jongens waren, en zette de tv aan toen ik me realiseerde dat hun clip op dat moment op een muziekzender speelde. Een clip in grijstinten, weet ik nog. En ook dat ik waarschijnlijk niet langer dan 1 minuut gekeken heb voor ik de tv weer uitzette. Duits. Schreeuwerig. En of het nou jongens of meisjes waren, was ik nog steeds niet helemaal uit.

Voor de tweede keer bleef hij slechts ergens vaag achterin mijn hoofd hangen. Het is niet zo dat ik ooit echt aan hem dacht, maar de interesse die ik vanaf het begin voor hem gevoeld had bleef ergens rondspoken.

De derde keer dat ik geconfronteerd werd met zijn bestaan, ging het pas fout. Want dat is hoe het voor mij altijd heeft gevoeld: als een fout. Alsof het zo weer over zou zijn, omdat het allemaal te vreemd was. Maar het verdween niet. Nooit.

Mijn beste vriendin van toen is degene die ik er nog altijd maar al te graag de schuld van geef. Al weet ik zeker dat het niet te vermijden is geweest. Dat ik hem vroeg of laat toch wel weer gezien had. En dat ik alsnog verloren was geraakt in een idool, die de naam Bill Kaulitz zou dragen.

“Moet je horen.” Voor ik het doorhad was er een oortelefoontje in mijn oor geduwd en klonk er een grappig melodietje door mijn hoofd. Lachend gaf ik mijn vriendin haar oortjes terug. “Wat is dat? Sinds wanneer luister jij Duitse muziek?” Ik was verbaasd, verwonderd ook. Ze antwoordde niet. “Wie zijn dat?” vroeg ik belangstellend, hoewel ik niet geheel onder de indruk was. “Tokio Hotel… Wel eens van gehoord?” Waarschijnlijk haalde ik mijn schouders op en groef in mijn geheugen op zoek naar de reden dat ik de naam herkende. “Ik denk het wel… Zijn ze goed?” Mijn vriendin knikte hevig. “Ze staan 3 juni in Paradiso, en ik moet er echt heen… Wil je mee?” Ik lachte. “Ik weet het niet…” Ik keek omlaag naar haar mp3-speler en plukte een Madeliefje uit het gras. “Alsjeblieft?” Haar smekende blik zorgde dat ik toegaf. “Oké… Is de kaartverkoop al begonnen?”

De volgende dag betaalde ik haar de €19,50 voor het kaartje terug. Mijn toegangskaart tot het concert van een band waar ik nog altijd weinig meer van wist dan de naam en het uiterlijk de frontman. Het was daadwerkelijk een jongen, ja. Bill. Ik lachte hem uit om zijn uiterlijk. Ik lachte mijn vriendin uit omdat ze ‘een meisje’ leuk vond. En ik lachte mezelf uit omdat ik me langzaamaan aan hem overgaf. Toen was het nog best grappig.

Een paar dagen later, ik denk dat het toen half mei was, hoorde ik voor het eerst ‘Durch den Monsun.’ Niets is me zo bijgebleven als het gevoel dat toen tot in het diepste van mijn lichaam doordrong. Alsof dat het moment was waarop ik gedoemd werd van hem te houden. Alsof elk woord dat zijn heldere stem bezong meer bezit van me nam en ik niets anders meer kon dan luisteren en me overgeven aan hun magie. Want dat is het enige woord waarmee ik dat moment nog altijd kan beschrijven: magie. Ik wist dat ik van Bill zou houden en dat ik hem niet meer zou laten gaan. Dat hij in mijn leven thuishoorde en daar zou blijven tot ik niet meer kon.

Ik had er geen idee van dat hij de reden zou zijn dat ik, maanden later, niet meer kon. Dat hij niet alleen een plaats innam in mijn leven, maar alles wat ik ooit geweest was zou vervangen en dat ik mezelf zo in hem zou verliezen.

We telden samen de dagen tot het concert, mijn vriendin en ik. Ik luisterde hun muziek, het album waar ik stad en land voor had afgezocht. Ik weet nog hoe ik in die ene winkel stond waar de cd niet uitverkocht was, en het rood/witte hoesje liefdevol in mijn handen hield.

Het voelde allemaal zo vertrouwd. Alsof ik Bill al jaren kende, alsof ik nooit andere muziek gehoord had. Ik vond zijn lange haren zo mooi, en zijn zwarte nagels. Hij was 16, toen, en ik was net 14. Maar ik was zo verliefd.

Ik was zo’n fan die ‘Bill, ich liebe dich!’ zou roepen zonder er echt wat mee te bedoelen. Of die samen met anderen uren kon zwijmelen over hoe verschrikkelijk perfect hij was. Ik heb geen idee wat er tussen toen en nu fout is gegaan. Waarom ik wegzonk in een obsessie, een liefde die me al zo snel te veel zou worden.

Ik zou er alles voor geven om terug te kunnen naar die tijd. Toen het nog goed voelde een fan te zijn. Toen ik Bill gewoon nog leuk vond en niet van hem bezeten was. De tijd voor alles zinloos zou lijken, voor ik geen levensdoel meer zou hebben behalve hem, en voor ik alles voor hem opgaf.