Chapter 2

We liepen het huis binnen. Pap en mam zaten aan de keukentafel. Ze keken onze kant op. Mama kwam op me afgerent. “Maudy, daar ben je” ze pakte me vast en knuffelde me dood. Ik duwde haar van me af, ik wilde haar niet knuffelen ik haatte haar. Ze keek verslagen naar mijn boze houding. “Maudy, zo doe je niet tegen je moeder.” Zei mijn vader. “Je bedoelt, zo doe je niet tegen je kind!” ze keken me beide raar aan. “Het boeit niet of ik een meisje ben, op een dag ga ik de wereld ontdekken, en dat houden jullie niet tegen, dus het heeft geen zin om mij op te sluiten!” ik liep boos naar boven, alweer. Ik ging op mijn bed zitten en hield mijn kussen stevig vast. Er werd op de deur geklopt. “Ga weg!” “Ik ben het Davy.” Hij deed de deur open en kwam naar mij toe gelopen en ging op het randje van het bed zitten. Hij sloeg een arm om me heen. “Ik snap hoe je je voelt, maar pap en mam zijn zo bang nog een kind te verliezen aan de wereld.” Ik keek hem niet begrijpend aan. “hoezo nog een kind?” Davy keek treurig naar de vloer. “Maudy, luister goed naar me ...” Ik keek naar hem met grootte ogen. “Maudy, ik heb nu eindelijk de volwassenheid om de wereld te gaan ontdekken, ik vertrek morgen op een schip de zee op.” Mijn mond vloog open. Nee, niet doen Davy ik wil je niet kwijt. “Ik zal voor tien jaar wegblijven en dan kom ik weer op land.” Tranen kwamen in mijn ogen. “W-wat ga je doen dan?” vroeg ik. “Piratenrij, ik wil op avontuur, de wereld zien.” Ik sprong op Davy af. “Ik laat je niet gaan” Davy glimlachte. “Sorry zusje, dit was al geplant, ik vertrek morgen vroeg, als je wilt, kan je me uitzwaaien in de haven.” Davy liep mijn kamer uit. “Slaap lekker” hij trok de deur achter zich dicht. Ik huilde in stilte. Davy zou weggaan, dan had ik niemand. Ik rolde me op als een jong katje en viel in slaap.

“Veel succes op je reis jongens, tot over tien jaar” mijn vader knuffelde hem een stevig. “Doe voorzichtig lieverd, ik hoop je snel weer te zien!” Mijn moeder knuffelde hem ook stevig. Davy keek naar beneden en knielde voor me neer. Er stonden kleine traantjes in mijn ogen. “Niet huilen” Davy veegde mijn tranen weg. “Voor je het weet ben ik weer terug.” De tranen kwamen mijn ogen uit, opweg naar de vrijheid, de weg die Davy insloeg. “Hier” Davy deed een ketting bij me om. “Dat is voor jou, als aandenken aan mij.” Het was een schelp. “Het is zeldzaam” Ik vloog Davy om zijn nek en wilde hem niet loslaten. “Maudy, ik moet nu gaan.” Hij stond op en liep aanboord van het schip. Ik wilde naar hem toe rennen maar papa hield me tegen. “niet doen ..” ik verzetten me niet. Davy zwaaide ons uit. “hou een oog op de horizon!” het schip voet weg. Ik bleef kijken, totdat het niet meer aan de horizon te zien was.

reacties :d?