012 - Edward Cullen, You're So Dead!

"Je kunt wat?!" kwaad keek ik hem aan en legde mijn handen op mijn hoofd, mijn gedachten beschermen.
"Dat helpt niet hoor." Zei Edward, grijnzend. Kwaad stond ik tegenover hem.
"Waarom heb je dat niet verteld!" riep ik. Nu wist hij gewoon alles wat ik ooit had gedacht. Nou ja, alleen wat ik had gedacht sinds ik hem had ontmoet, maar toch!
"Nou, ik kende je pas een dag, en dan ga ik niet gelijk alles vertellen. En Alice vertelde je ook niets. En ik had niet gedacht het ooit aan iemand te vertellen." Zei hij. Hij zat nog steeds rustig op de schommelstoel en ik, kokend van woede, stond voor hem. Toen schoot me opeens te binnen wat ik de hele dag wel niet van hem had gedacht en beet ik op me lip.
"Daar was ik wel heel erg gevleid door, hoor." zei hij, met een knipoog.
"Grom, maar als ik had geweten dat je mijn gedachten kon lezen, dan...dan had ik dat allemaal voor me gehouden!" riep ik kwaad.
"Misschien wel, maar dan had je nogsteeds wel wat laten doorlopen." zei Edward die genietend achterover hing in de stoel.
"Jezus! Dit is zó niet cool!" riep ik kwaad terwijl ik mijn vuisten balde. Gelukkig had ik Edward nog niet mijn hele leven gekend en had hij alleen de dingen gezien die ik deze dag had gedacht. Dit verklaarde natuurlijk wel waarom hij soms keek alsof iemand iets heel grappig had gezegd.
"Ja, dat klopt wel. Maar je moet ook denken dat ik me daardoor heel erg zorgde om je maakte toen je bij de wolven was. Toen Paul je op de grond gooide dacht ik even dat je er was geweest." zei hij.
"Ik kan wel tegen een stootje, maar je bedoelt dus dat je ook de situatie kan zien van mensen?" vroeg ik terwijl ik nogsteeds met mijn armen gekruist voor hem stond.
"Ja, maar van sommige mensen niet. Zoals van de wolven, en nog een meisje bij ons op school. Volgens mij is haar naam Bella." zei Edward terwijl er een frons op zijn gezicht verscheen, "Meestal ben ik degene die de familie beschermd tegen het idee om ontdekt te worden als...nouja wat we zijn."
Knikkend liet ik mijn handen weer langs mijn lijf vallen en ging ik naast Edward zitten. Als ik die gave had, dan had ik mezelf ook zo gedragen. Hij deed het alleen om de mensen te beschermen van wie hij hield.
"Dat klopt, en ik denk dat jij hetzelfde zou doen." zei hij terwijl hij naar de wolken keek. Ik keek ook naar boven en zag een hemelsblauwe lucht. Binnen hoorde ik Lucille giechelen om een opmerking van Nate en verbaasd kwam ik overeind, Lucille die giechelde? Die Nate moest wel iets in haar losmaken, Lucille giechelde eigenlijk nooit?
"Die Nate doet wel iets met haar." zei ik terwijl ik hoofdschuddend naar het huis keek, "Ik heb haar nog nooit zo gezien."
"Ik Nate dan wel, nadat hij 20 jaar geleden werd getransformeerd was hij een beetje depressief, maar sinds hij thuiskwam heb ik hem nergens anders over kunnen horen praten dan Lucille." zei hij en hij grijnsde.
"Meestal praten mensen heel veel over mensen als ze ze leuk vinden, en bij hun is het overduidelijk dat ze elkaar leuk vinden." zei ik.
"Kun je het ook merken aan hun gedachten?" vroeg hij.
"Hoezo?" vroeg ik verbaasd.
"Nou, want dan weet ik wel wie jij leuk vindt?" zei hij met een big-smile op zijn gezicht.
"Kop dicht!"