Forget everything just for one kiss. 5*

Twee weken liepen ongezien voorbij sinds het geval met Draco en zijn briefje. Twee weken heb ik hem amper opgemerkt. Ik betrapte mezelf erop dat ik naar hem zocht als ik door de gangen liep, als ik aan het ontbijt zat. Hij was er weliswaar, maar hij deed of ik lucht was, terwijl ik daarmee al gestopt was. Ik probeerde expres voor zijn voeten te lopen als ik hem tegenkwam, maar ik kwam hem niet tegen. Wat er ook gebeurde, ik was er zeker van dat het met mij te maken had, en ik vroeg me af wat ik nu weer had gedaan. Zijn trots gekrenkt?
Maar goed. Een fantastische koude morgen werd ik beduusd wakker en dacht dat ik me alweer verslapen had. Dat was niet het geval. Want iedereen lag nog in bed en het was helemaal geen morgen. Het was half drie in de nacht. Ik merkte dat ik niet meer kon slapen, dus trok ik mijn nachtjapon aan en verliet de kamer. Ik was van plan om in de huiskamer te zitten en een boek ofzo te lezen in de kaarslicht of gaan mediteren, maar ik hoorde iets op de gangen. Voor een mens met een normaal gehoor zou dat niets zijn geweest, maar ik was opgezadeld met twee fantastische oren die op een mijl verder konden horen.
Ik was al te geinteresseerd om het te laten varen en besloot naar buiten te gaan. Ik liep op het kabaal af door de trappen, het was een lange reis, want de trappen bleven maar verschuiven zodat ik er niet snel genoeg kon geraken. Maar het kabaal hield niet op. Uiteindelijk kwam ik aan bij een gewone, niet bijzondere deur: het jongens-wc. Eigenlijk zou ik er niet heen moeten gaan, maar wat, dacht ik, niemand mag daar ook zo laat nog zijn. Ik deed de deur open en liep naar binnen.
‘Wat is...’ hoorde ik een stem zeggen. Hij stierf weg toen hij mij zag. De stem was dus van Draco en hij stond voor het wastafel en had vreselijk rode ogen. Hij zag er uit alsof hij al een eeuw net geslapen had.
‘En ik dacht nog dat ik zo stil was. Mijn Vanza-technieken zijn al niet op zijn best, zo te zien.’ Zei ik hakelend.
Vanza is een vechtkunst, afkomstig van het vanzaanse eiland, waar amper een mens iets vanaf weet. Vanza bezitten gevaarlijk veel kruiden, waar ik kaarsen van maak om er mee te mediteren. Kaarsen maken leerde ik van mijn meester. Een oude vanzaanse gezegde luidt: Herken een meester aan de kaarsen van zijn leerlingen. De kaarsen zijn een soort kalmeringsmiddel, zo geweldig om te mediteren. Maar het belangrijkste is het vechtkunst. Hoe het je lichaam verandert. Hoe het je nog lichter maakt dan een veertje. Hoewel ik al best ver gevorderd was in mijn lessen, had ik mijn stap nog niet goed onder controle. Waarschijnlijk omdat ik zo lomp ben.
‘Astoria.’ Draco vermaande zich. ‘Wat doe je hier?’
‘Bedoel je in het jongens-wc? Ik denk omdat je mij wakker hebt gemaakt, hoe vind je die?’
‘Hoe vind ik wat?’ Draco’s gezicht werd een schilderij van onbegrip.
‘Laat maar, ik ga al.’
Op mijn hielen draaide ik mij om, van plan om te vertreken, toen ik Draco’s hand mijn arm voelde vastpakken. Hij trok me naar achter en sloot de deur.
‘Zo. Nu kan niemand ons storen.’ Na deze gezegd te hebben liep hij op me af.
‘Wat doe...’ ik kon mijn verassingskreet niet voltooien omdat Draco zijn handen ruw op mijn schouders plaatste en zijn lippen op de mijne.
Het was hard, passievol en uiterst verbazend. Maar ook verbazend lekker. Ik had nooit gedacht dat iemand zo goed kon kussen.
Toen hij mijn lippen los liet verscheen er een zalig glimlachje op mijn mond en ik bleef er een uur met mijn ogen gesloten staan. Het leek een uur, maar het was niet langer dan een minuut.
Ik opende mijn ogen en keek in die van hem. Ze keken mij liefdevol aan, wat ik vreemd vond.
Want zie: Draco’s ogen + liefdevol + ik = ?
Waar is dat nu aan gelijk? Het moest van mijn kant komen om de vergelijking op te lossen, dus glimlachte ik ondeugend naar zijn mond en trok hem weer naar me toe.
Voor een nacht mag je best van je vijand houden.