Inleiding

POV Sylvia
“Sylvana, wat is er?” vraag ik bezorgd. De laatste tijd gedraagt ze zich zo raar, alsof ze van de wereld is. Ze is er nooit met haar hoofd bij. Ze herinnert zich amper wie Mitch is –Mitch was haar eerste liefde, ze leerde hem kennen toen ze tien was en was er vijf jaar met samen. Sinds twee jaar terug is het uit tussen die twee. Ze doet ook anders, ze gedraagt zich als een vreemde. Vroeger had ze van die kleine gewoontes zoals ‘he’ zeggen na elke zin. Ook at ze altijd eerst haar groenten op dan haar vlees en dan haar aardappelen. Nu eet ze het door elkaar en praat ze beschaafd Nederlands –zonder stopwoordjes. Sinds het ongeluk… Het doet nog steeds pijn om aan die dag terug te denken. Het was verschrikkelijk. Sylvana was al weken vermist en kwam toen uit het niets weer te voorschijn. En die ‘uit het niets’ was nogal letterlijk: Onze vader reed rustig met de auto over de weg toen Sylvana plots op het midden van de weg stond. Hoe dit gebeurde weet niemand. Sylvana werd ontslagen uit het ziekenhuis omdat ze geen ernstige verwondingen had. Het enig probleem was dat ze zich niets meer herinnerde van voor of tijdens het ongeluk. “Oh, niets… Ik huh… Ik zat gewoon na te denken,” antwoord ze gracieus. Ik laat het daarbij. Ik ga naar boven, naar mijn kamer. Was ze aan het proberen haar herinneringen terug te halen?

Een maand later

Het is zwart om me heen. Ik blijf rennen. Het ‘ding’ zit achter me aan. Ik weet niet hoe ver het weg is, maar het volgt me. Ik schuur met mijn armen tegen de stenen muren en struikel over losse steentjes. Mijn knieën pikken en er vloeit een warme straal bloed over mijn gezicht. Mijn hoofd bonst en mijn voeten doen pijn. Ik hoor het ‘ding’ vlak achter me. Ik blijf lopen. Ademen wordt moeilijker. Mijn gedachten zijn niet helder meer. Ik voel een koude pijnscheut door mijn rug gaan. Het heeft me te pakken…
Ik had nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Een hele wereld overgenomen. Ik dacht dat de mensheid slimmer zou zijn. Dat ze eerder zouden gemerkt hebben dat hun gemeenschap veranderd. Dat hun geliefden niet meer zijn zoals vroeger. Maar nee. Ik ben twintig jaar oud en ik ben de eerste die er iets van merkte. En nu is het te laat. Zelfs ik kan er niets meer tegen doen. Ik zocht simpelweg naar een remedie om mijn zus te helpen. Zij is ook overgenomen. Sylvana… Ik haat die monsters! hoe durven ze aan mijn zusje te zitten! Maar zelfs zij zijn niet slim. Ze hebben zich niet bedacht dat het te hard op zou vallen als ze heel mijn gezin binnen een half jaar overnamen. Het was te vreemd. Te duidelijk om niet te zien. En het antwoord lag altijd al voor me. Nu is het te laat. Nu ben ik niet meer dan lucht. Een ziel van haar eigen lichaam ontnomen. Hopelijk krijgt ze mijn boodschap op tijd. Hopelijk begrijpt ze de noodzaak. Misschien is deze wereld nog niet helemaal verloren. Misschien is er nog hoop. Misschien is er iemand anders op aarde even slim als ik en ziet ze de waarheid. Ik hoop het. Anders ben ik voor niets gestorven. De demonen hadden het natuurlijk door. Ze wisten dat ik erachter was. En ze wisten dat ik het ging verder vertellen. Ze moesten me wel doden. Ik vraag me alleen af waarom het hier zo warm is. te warm.
De hitte drukt me samen. Ik hoor stemmen en zie vervormde gezichten. De hitte blijft me omarmen en wordt groter. De stemmen worden duidelijker. Nee! Het is maar één stem, meer een gedachte: Sylvia… Vlucht nu het nog kan! Ga! Ga hulp halen! Ga Sylvia! Nu! Het lijkt op meerdere stemmen omdat de korte zinnen door elkaar mijn hoofd insijpelen. Ik reageer instinctief en zoek naar een uitgang. Weg van de Warmte.