007 - I'm Not The Only Weirdo Here!

Mijn mond viel open en het duurde even voordat ik weer de controle over mijn mond spieren terug kreeg. Toen sloot ik hem weer en knipperde even verbaasd met mijn ogen.
"Dit is...awkward." zei ik, een hand door mijn haar halend. Ik grijnsde een beetje vaag en hoorde toen iemand zijn keel schrapen. Ik keek omhoog en zag een blonde man mij aankijken.
"Ik ben Carlisle Cullen." zei hij. Ik knikte beleefd.
"Lydia Elphee." zei ik glimlachend terug. Carlisle glimlachte,
"Ja, Alice heeft ons veel over je verteld." zei hij en hij wees naar Alice die achteraan stond en nu blij aan het zwaaien was. Ik gaf haar een kwade blik. Waarna ze begon te glimlachen. Ik bedacht me dat mijn vleugels nog gewoon uitgeklapt waren en een frons verscheen op mijn gezicht hoor.
"Het maakt niets uit hoor." zei de jongen die me aankeek. Ik haalde mijn wenkbrauwen verbaasd op.
"Hoe..wat...hè?" vroeg ik, mijn hersens pijn doen van het denken.
"Lydia, dat leg ik je later wel uit. Als je mee zou willen gaan naar ons huis, dan zou ik alles uitleggen." zei Carlisle.
"Ik ben Esmee trouwens." zei de vrouw naast Carlisle.
"En ik ben Edward." zei de jongen die ik al had ontmoet. Ik grijnsde eventjes en knikte toen naar Carlisle.
"Ehm...ik zou alleen denk ik even mijn zus moeten bellen. Zij is hier ook in...betrokken." zei ik blozend. Carlisle knikte en ik haalde mijn mobiel uit mijn zak. Ik hoorde hem drie keer overgaan.
"Lydia! Waar ben je in godsnaam!" hoorde ik Lucille roepen. Ik zag de Cullens allemaal glimlachen.
"Luci! Rustig, ik ben in het bos...met de Cullens." zei ik.
"Waarom? Ow Lydia....je hebt toch niet...is het?" zei Lucille.
Ik rolde met mijn ogen. "Ja, ik heb wel. En het is anders dan dat je denkt. Zou je alsjeblieft kunnen komen? En het maakt niets uit als je vliegt." zei ik.
Ik hoorde een geïrriteerde zucht. "Jeez, Lydia. Hopelijk heb je er geen té groot probleem van gemaakt." toen werd er opgehangen en keek ik naar mijn mobiel.
"Ik heb een héél groot probleem." zei ik moeilijk. Ik voelde een arm om mijn schouder geslagen en keek naar Alice en Emmett.
"Het komt wel goed, als Lucille hoort wat wij hebben te zeggen." zei Alice. Ik lachte eventjes. Ik hoorde de stem van Lucille al vloeken en de vleugels van haar paarse vleugels. Een paar seconden later stond ze naast me.
"Lydia Elphee! Ik zweer, jij zit zó in de pro....Hey Nate!" zei ze eerst kwaad, maar toen ze Nate zag veel vriendelijker. Ik rolde met mijn ogen en hoorde Edward zachtjes lachen.
"Lucille, luister eerst even naar wat Carlisle te vertellen heeft." zei ik tandenknarsend. Carlisle stapte naar voren en schudde de hand van Lucille.
"Carlisle Cullen." zei hij.
"Lucille Elphee." zei Lucille met tegenzin.
"We zouden jullie graag willen uitnodigen om naar ons huis te komen, zodat we jullie verhaal kunnen horen, en jullie de onze." zei hij. Ik zag de ogen van Lucille groot worden en glimlachte.
"Ehm..oké?" zei ze verbaasd. Ik zag Alice naast me op en neer springen van blijdschap.
"Alles oké?" vroeg ik aan haar. Edward grijnsde.
"Ze vraagt zich af of ze mee mag vliegen." zei die. Ik haalde mijn schouders op.
"Natuurlijk." zei ik grijnzend. Ik pakte haar hand vast, "Goed, hou je goed vast." Alice pakte mijn beiden handen en langzaam vloog ik omhoog.