006 - She Drives Me Crazy!

Kwaad laat ik me op bed vallen. Soms kon ik Lucille echt niet uitstaan. Met al haar regels en dingen die allemaal moeten lopen zoals zij wilt, en als het dan fout loopt, dan heb je meestal een probleem. Het wit en roze van mijn kamer, maakte me iets rustiger, maar nog steeds voelde ik me kwaad. Altijd, in al die jaren, had Lucille me gedwarsboomd om gewoon eventjes mezelf te kunnen zijn. Ikzelf was gewoon een meisje die graag dingen deed die ze leuk vond, en als daar toevallig bij hoorde dat ik het leuk vind om bitchy opmerkingen te maken naar bitchy meisjes. Who cares?! Ik liep naar de badkamer en keek in de spiegel. Het eerste wat ik deed was die vreselijke irritante contact lenzen uitdoen. Die ik natuurlijk wel netjes in een doosje opborg en daarna in het hoekje van het kastje zette. Ik haalde even een diepe teug adem en gooide wat water in mijn gezicht. Het koele water voelde heerlijk en ik haalde even adem. Mijn haar borstelde ik even en daarna voelde ik me helemaal rustig. Ik besloot dat ik maar het beste eventjes naar buiten kon, even de openlucht in. Ik liep naar mijn balkon en ging op de rand staan. Voor veel mensen zou dit waarschijnlijk een zelfmoordpoging lijken, maar voor mij was het dat natuurlijk niet. Een van de redenen dat ik dat niet deed, was omdat ik niet dood kon. Je hoorde het goed, ik kan niet dood. Ik ben een onsterfelijk elfje, en daar was ik damn trots op! Ik glimlachte en liet me toen naar beneden vallen. Vlak voordat ik de grond raakte ontvouwde ik mijn licht roze vleugels. Ze waren niet erg groot, maar dat was normaal. Ze konden me wel goed dragen en voordat ik het wist vloog ik door het boos. Het was fijn om weer eventjes het vogel gevoel te voelen en ik voelde me bevrijd. In mijn hoofd begon het liedje Breakaway af te spelen en ik glimlachte eventjes. I spread my wings, and I learn how to fly dacht ik glimlachend. Opeens, vanuit het niets zag ik over de grond een vage veeg passeren. Mijn alarmbellen begonnen af te gaan en voorzichtig vloog ik er achterna. Wie kon er zo snel gaan? Ik dacht even na, maar het nadenken leiden nergens op. Ik volg het wel gewoon vliegend, kijken waar het heen gaat; dacht ik. Opeens stopte het projectiel en ik keek recht in het gezicht van een jongen met gouden ogen en brons haar. Crap!; dacht ik. Nu heb ik echt een heel groot probleem. Ik zag de jongen mij doordringen aankijken, en bedacht dat ik niets beter kon doen dan dalen. Ik zette mijn voeten neer op de grond, die schoen-loos waren, omdat mijn hakken nog in mijn kamer lagen, en ik glimlachte een beetje schaapachtig.
"Ehm...haay?" begon ik maar. Ik haalde een hand door mijn haar en bloosde een beetje. De jongen was prachtig, hij zag eruit alsof hij recht uit de hemel kwam vallen. De jongen antwoorden niet en mijn keel voelde droog.
"Ik weet dat dat er vast héél erg vreemd uitzag." zei ik. "Maar, dat van jouw was ook niet normaal." zei ik, ow god. Volgens mij ging ik weer eens onzin uitkramen. De jongen sprak nog steeds niet en ik ging maar tegen een boomstam aanzitten. "Goed, we kunnen ook gewoon niet praten." Ik vouwde mijn vleugels weer in en sloot even mijn ogen, hopend dat als ik ze open zou doen, hij weer weg was. Maar, too bad, dat was niet waar.
Ik keek de jongen aan. "Oké, als je niet gaat spreken, dan vindt ik je nu officieel eng."
Dit leek de jongen uit zijn trance te halen en op zijn gezicht verscheen iets wat op een glimlach moest lijken. "Dan vind ik jouw enger, ik vlieg namelijk niet." zei hij glimlachend.
In het bos hoorde ik nog andere voetstappen, sneller en met meerderen. Mijn oren waren namelijk erg goed ontwikkeld en voordat ik het wist keek ik recht in de gezichten van de Cullens.