005 - Bella, right?

Ik rukte me los van de vrolijke en groene buiten wereld en knipperde even tegen het felle licht van het klaslokaal. Ik kende het verlegen gezicht meteen.
"Tuurlijk." zei ik lachend. Ik haalde mijn schoudertas van mijn stoel en liet hem op de grond neerploffen.
"Lydia, toch?" vroeg ze verlegen, glimlachend.
"Jep, Bella, toch?" zei ik glimlachend. Ze knikte opgelucht.
"Ja, ik heb liever dat mensen mij Bella noemen dan Isabella. Zo noemt mijn vader mij de hele tijd." zei ze met een oog rol.
"Ouders." zei ik grijnzend. Bella keek me glimlachend aan.
"Dus, waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg ik terwijl ik de lerares zag binnenkomen.
"Phoenix, mensen zeggen jij uit New York?" het laatste zei ze met een twinkeling in haar ogen.
"New York indeed. Maar waarom zou je het zonnige leven van Phoenix verwisselen met het saaie leven van Forks?" vroeg ik verbaasd. Lucille en ik hadden eerst gedacht om naar iets zonnig toe te gaan.
"Lang verhaal." zei Bella en ze begon wat in haar schrift te krabbelen. "Ik ben slim." zei ik met een knipoog.
"Mijn moeder is hertrouwd." begon ze. Ik keek haar medelijdend aan, het leek me vreselijk om gescheiden ouders te hebben, ik kon er niet over meepraten, maar nog steeds.
"Als je je beter gaat voelen door het verhaal te vertellen. Ik ben een en al oor." zei ik glimlachend. Blijkbaar had de lerares gezegd dat we voor onszelf konden gaan werken. De hele klas was iets anders aan het doen dan economie.
"Oké." zei Bella en ze vertelde het hele verhaal.

Glimlachend duwde ik mijn kluisje dicht. Ik ritste mijn jas dicht en liep naar buiten. Daar trof ik Lucille en Nate aan, druk pratend. Ik dacht even na maar liep er toen toch maar heen.
"Hallo mensjes." zei ik glimlachend. Lucille stopte met praten en keek me glimlachend aan.
"Hola, klein zusje van me." zei ze glimlachend.
Een beetje kwaad keek ik haar aan. "Een jaartje." zei ik.
"Maar, mijn familie wacht op me, dus ik ga maar eens." zei Nate. Hij glimlachte naar mij en Lucille en liep toen naar een rode BMW en een Jeep. Grijnzend keek ik Lucille aan, die weer met een dromerige blik naar Nate keek.
"Ehum, je staart." zei ik lachend.
Een por tegen mijn arm, dat was mijn antwoord.
"Nou sorry hoor. Ik wist niet dat je kwaad werd" zei ik lachend.
"Dus wel." zei ze. We liepen langs de Cullens en ik zwaaide naar hun allemaal. Ze zwaaide allemaal ook terug, de een ietsjes aardiger dan de anderen. We kwamen aan bij de witte Mini, die mijn zus had uitgekozen als vervoermiddel en ik wachtte geduldig tot mijn zus de deuren had geopend.
"Op naar huis." zei ik lachend terwijl ik me comfortabel plaatste op de auto stoel. Mijn voeten had ik op het dashboard kastje gelegd en ik zat een beetje onderuitgezakt.
"Ly, haal je voeten van mijn auto's dashboard" zei Lucille die plaats had genomen op de rijders stoel.
"Grom, oké dan." zei ik en ik zette mijn voeten op de grond.
"Hopelijk was je dag erg leuk?" vroeg Lucille.
Glimlachend knikte ik. "Ja, ik heb Cate, Matthew en Maddison ontmoet en even gesproken met een ander meisje die nieuw is. Bella Swan. Haar moeder is hertrouwd en nu woont ze bij haar vader." het laatste zei ik een beetje geschokt.
"Ow ja, Nate had het al een beetje over haar. Ze schijnt niet zo erg op te vallen tussen alle personen hier." zei Lucille terwijl we de parkeerplaats van de school afreden.
"Nope, ze is een beetje té verlegen." zei ik schouderophalend.
"Was jij nou maar een beetje verlegen. Ik had gezegd dat we niet zo veel moesten opvallen op school. En was doet mevrouw? Die heeft gelijk weer ruzie met de twee populairste meiden van school. Echt Lydia!" riep Lucille een beetje kwaad.
"Maar die Stephenie en Samantha verdiende het gewoon, en trouwens je weet dat ik er niet van houd om "gewoon" te zijn." zei ik. We reden door het stadje van Forks, er waren hier wat winkels en wat anderen dingen.
"Maar Lydia.." begon ze.
"Niets maar Lydia. Ik mag mij toch ook weleens als een normaal kind gedragen?!" zei ik kwaad terwijl ik naar buiten keek.
"Aaah, laat ook maar. Jij bent echt ongelofelijk!" zei Lucille.
Ik haalde mijn schouders op en keek naar het grote witte huis dat in de verte ter voorschijn kwam. We hadden expres een huis gekozen een beetje weg van de bewoonde wereld. Lucille parkeerde de auto en kwaad liep ik het huis binnen. Gelijk door naar mijn kamer.