Chapter OO2

‘Eindelijk, ik dacht dat jullie nooit aan zouden komen.’ Was het eerste wat we te horen kregen toen we aankwamen. Afkeurend wordt er naar mijn kleren gekeken, een onaangename stilte. ‘Pieter staat al de hele tijd op je te wachten, hij wil met je dansen.’ Stilte kom terug! Great. Ik dacht dat ik al wel duidelijk had gemaakt dat ik hem niet zag zitten, maar blijkbaar moest het maar weer op de harde manier. ‘Nou ga dan!’ krijg ik nog even boos toegegooid als ik met een vies gezicht blijf staan kijken. Dus ik loop maar weg. Langzaam kijk ik rond, het is echt een hele mooie tuin. Het gras is groen voor deze tijd van het jaar en de bomen en bloemen staan vol in bloei. Het doet me aan mijn vader denken. Aan vroeger. Toen mijn leven nog… En dan verstart mijn gezicht. Daar staat Pieter, en hij kijkt me recht in mijn ogen. Shit. Ik kan nu niet meer doen alsof ik hem niet heb gezien. Nog even kijk ik snel om me heen of er echt geen uitweg is, maar als ik weer terugkijk, zie ik dat Pieter nog net niet huppelend naar me toe komt rennen. Hij ziet er beter uit dan anders. Zijn haar zit netjes en hij heeft een mooi wit pak aan. Het ziet er duur uit. Omdat mijn moeder me gaat vermoorden als ik hem nu openbaar ga afwijzen, accepteer ik de dans dus maar.
Gelukkig hoef ik me niet erg te schamen tijdens het dansen, want Pieter danst goed, bedenk ik terwijl ik in mijn gedachten zoek naar meerdere positieve eigenschappen. Maar tevergeefs. ‘Wordt jij nooit moe van jezelf?’ floept zomaar uit mijn mond. ‘Wat?’ Vraagt hij. Hopend dat het een ik-heb-je-niet-verstaan-wat is, zeg ik snel: ‘Wordt jij nooit moe van al dat dansen?’ ‘Nee, ik vind het zeer… versterkend.’ Opgelucht zucht ik en voel mijn moeders ogen woedend prikken in mijn nek. Maar ik weiger me om te draaien. Plotseling zie ik een groep vogels in de lucht vliegen, waar ik net te lang naar kijk, waardoor ik tegen iemand opbots. ‘Sorry, Stella is een beetje afgeleid vandaag.’ Hoor ik Pieter verontschuldigen, terwijl hij ze nalacht tot de laatste seconde, waarna hij zijn blik meteen weer naar mij went. ‘Waar zit jij met je gedachten?’ ‘Ik bedacht me dat het wel leuk zou zijn te kunnen vliegen.’ Ik zeg er nog net geen woesh achteraan, maar dit was al voldoende voor zijn reactie. ‘Hou op met over die onmogelijke dingen te prakkiseren en concentreer je op het dansen!’ ‘Vroeger geloofde ik met mijn vader op zijn minst 6 onmogelijke dingen, al voor het ontbijt.’ Zei ik, hopend op een nog bozere reactie. Maar zijn moeder wenkte hem en blijkbaar mij ook, want hij sleurde me een paar meter mee om me te vertellen dat ik over tien minuten naar het zomerhuisje moest komen. En met die boodschap vertrok hij gelukkig weer. Ik draaide me om en keek recht in de lachende gezichten van Sara en Mara. ‘We komen je een geheim vertellen’ schreeuwden ze hyper in koor. ‘Als jullie het vertellen, is het geen geheim meer’ zeg ik droog en niet in de stemming. Waarschijnlijk komen ze weer met een of andere vage roddel over iemand die me toch niets kan schelen. ‘Misschien moeten we het dan maar niet zeggen’ zegt een van de twee, wie het was weet ik niet. Je kunt ze onmogelijk van elkaar onderscheiden. ‘Doe dat.’ Zeg ik, terwijl ik op het punt sta om door te lopen. ‘We moeten het wel doen!’ ‘Maar als we het vertellen is ze niet meer zo verrast.’ Misschien was dit toch geen onzinnige roddel. ‘Zul je verrast zijn?’ ‘Niet als je het mij verteld… Maar nu moet je wel.’ ‘Nee, dat moeten we niet!’ Hoe irritant kun je zijn? Gelukkig weet ik hier wel raad mee. ‘Weet jullie moeder toevallig dat jullie naakt zwemmen in de vijver?’ Ik zie hun vrolijke gezichtjes betrekken. ‘Dat ga je niet doen…’ Zegt de een bang. ‘Oh, reken maar. Hee, kijk, daar staat ze.’ Ze weten niet hoe snel ze moeten antwoorden, en schreeuwen alweer in koor: ‘Pieter gaat je ten huwelijk vragen!’ Eigenlijk had ik al een vaag knagend voorgevoel, en nu begreep ik wat het betekende. ‘Je hebt de verrassing verpest!’ zegt iemand achter me. En zo bekvechten ze nog even verder. Maar dat hoor ik nauwelijks. Shit. Pieter gaat me ten huwelijk vragen. Shitshitshit.