66. Divine, story of.

“Lief, je moet nu echt gaan slapen hoor. Anders ben je morgen een wandelend lijk! Dan zou niemand je meer een hand durven te schudden!” Riep Félicia je toe. Je had na het eten maar een beetje op de bank gezeten met je Ipod te klieren, want op één of andere manier had je helemaal geen zin om naar bed te gaan. “Mmpf.” Zei je geïrriteerd. “Hallo, elektronicazombie!” Félicia plofte naast je neer op de bank en wuifde met haar hand voor jouw gezicht. Die sloeg jij weg en je ging ongegeneerd verder met je spelletje. Expres draaide je weg van Félicia, maar stiekem ging je ook wel heel erg op in je spelletje Doodlejump. Félicia beukte tegen je aan en je Ipod viel uit je handen. Kwaad draaide je je om. “Félicia, dankjewel, nou ben ik dood!” Riep je uit. Félicia lachte. “Ja, dat ben je inderdaad, als je nu niet naar bed gaat!” “Zeg, je lijkt mijn moeder wel. Maar oké, ik luister wel, mama.” Zei je en je liep naar de slaapkamer om je pyjama aan te doen. “Op een dag ben je me dankbaar dat ik je naar bed stuurde.” Riep Félicia zelfvoldaan vanuit de kamer. “Jaja. Ik weet het wel.” Mompelde je terug. Je zag gewoon zo tegen morgen op. Straks waren die mensen allemaal van die professionals en was jij zo’n groentje die alles nog uitgelegd moest worden. En wat zouden ze wel niet van je denken, je had de hoofdrol ook nog! Oh help. Félicia had wel een beetje gelijk, als je nu niet ging slapen was je morgen hartstikke moe en dan maakte je een nog slappere indruk.