#4 Snowing

#4 Snowing Just Devira
Als ik naar buiten kijk zie ik allemaal kleine sneeuw vlokjes naar beneden dwarrelen. Met veel moeite hijs ik mezelf uit mijn bed en ga voor het raam staan kijken naar de sneeuw. Alles is wit, witter dan wit. De radio staat aan als ik beneden kom, dik aangekleed om zo naar buiten te gaan. Uit de radio komt een liedje die maar blijft zingen, walking in een winterwonderland. Mijn moeder staat vrolijk op de maat mee te dijnen terwijl ze voor het raam met een kop koffie komt staan. Ze kijkt me aan en glimlacht. "Mooi hé?"zegt ze "Ja" Ik draai me om en ga aan de tafel zitten, een boterham eten. Zosnel als ik kan eet ik hem op, neem nog een slok thee. Die in mijn mond brand en doe mijn haar in een staart. Mijn rood,blauwe sjaal gaat om en mijn zwarte jas en handschoenen ook. Even twijfel ik welke schoenen ik aan zal doen en doe toch maar mijn gympen aan. "Ik ben buiten" roep ik naar mijn moeder terwijl ik al bijna buiten sta.

Langzaam zetten mijn voeten zich in de prachtige witte sneeuw. Mijn helehaar zit vol sneeuw maar het kan me niks schelen. Mijn ogen kijken zich uit. Alles is witter dan wit, binnen zit iedereen gezellig op de bank. Soms mis ik dat wel, geen vader of zusje(/broertje) maar ja het is zoals het is.... Mijn gedachten schieten terug naar de foto van de 2 baby's. Ik heb het idee dat er meer achter zit dan dat mam vertelt, stome foto. Langzaam loop ik verder, naar 'het bos' van ons dorp. Je kan het geen bos noemen maar het is toch zoiets dus noemen we het altijd 'het bos'. Het slaat nergens op, dat weet ik maar het is toch wel leuk. Alles is wit, sprookjesachtig. Maar toch heb ik het idee dat er iets is....

Just Desta
Ik ben al snel toen het ging sneeuwen naar buiten gegaan, er bestaat toch niet veel leukers als sneeuw... Alles is altijd zo mooi, mijn fotocameratje ging natuurlijk mee. Ik maak een foto van het bevrorenmeertje. Als ik de foto terug kijkt lijkt het wel of er een spiegelbeeld van iemand in het ijs is te zien, maar toch is er niemand. Ineens lijkt het alsof iemand heel dichtbij me is, maar toch heel verweg. De gedachten doen me rillen. Op mijn tenen draai ik me om en loop naar huis. Eemaal thuis doe ik mijn haar uit de staart die ik even vlug had gemaakt en schud de sneeuw uit mijn haar. "Ben thuis" roep ik alleen en ren dan de trap op. De computer doe ik aan, naar youtube.nl. Binnen de kortste keren zingt Avril Lavigne uit volle borst Innocence, zelf zing ik ook zachtjes mee terwijl ik mezelf heen en weer wieg, met de foto in mijn handen. Vastbesloten besluit ik dat ik Devira ga vinden, of papa en die vrouw die mijn moeder is, het nou leuk vinden of niet.