Oops i'm so not sorry

Ik grinnikte en liep naar de koelkast.
'Wil je wat te drinken?' vroeg ik terwijl ik voorover bukte om te kijken wat we hadden.
Ik zag Robert gluren en ik grinnikte.
Ik wist ondertussen ook wel dat hij me leuk vond, ik bedoel ik ben niet achterlijk. Maar ik voelde niks voor hem.
Net zoals voor al die vele andere jongens die het ook al eerder hadden geprobeerd.
Niet dat ik niet op jongens viel.
Ik bedoel ik had ook wel een poster van ibrahim affalai boven mijn bed hangen.
En ik keek er regelmatig zwijmelend naar. Ik had ook wel meerdere vriendjes gehad, wel drie. Oké dit is deprimerend, dat zijn er best verontrustend weinig.
Maar ik had het gevoel dat ik op de juiste moest wachten.
Dus dat deed ik ook.
Ik wou geen hoertje zijn dat van de een naar de andere liep.
Ik kon er niks aan doen dat jongens me leuk vonden.
Niet dat het een vloek was ofzo.
Haha nou het was best grappig.
Alle jongens staren altijd naar je.
Ik zag een hand voor mijn hoofd wapperen en kwam weer terug uit mijn gedacht.
'Hee, waar zit jij met je hoofd?' grinnikte Robert.
'Ow sorry. Ik zat even te denken.' zeg ik met een blos op mijn gezicht.
Zijn gezicht was nu heel dicht bij die van mij. Shit, zoenlippen alarm, whioe whioe.
Ik bukte weer naar de koelkast en vroeg
'War wou je nou drinken?' met een grijns op mijn gezicht.
Ik zag hem teleurgesteld op de bank gaan zitten.
'Doe maar wat cola' zei hij met een sacherijnig gezicht. Stiekem lachte ik om zijn lichtelijk verontwaardigde gezicht. Die gozer had het te hoog in zijn kop zitten, ik zeg het je. Dit kon nog is een lange middag worden...