Family

Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de foto op het tafeltje naast de zetel. Twee lachende gezichten staren terug. Maar dat is niet hoe ik me hen herinner.

"Orion! Neem je zussen mee naar buiten!" schreeuwt mijn moeder. Vliegensvlug neemt hij Aurora op en probeert me aan m'n arm mee te sleuren. Vastberaden blijf ik staan met mijn toverstok klaar om aan te vallen. Mijn krachten zijn net actief en op hun gevaarlijkst.
"Nee! Ik kan helpen!" probeer ik boven het lawaai uit te komen. Ik zie hoe mijn vader besluiteloos staat te aarzelen terwijl de vortex dichterbij komt. Een tornado zwart als roet haalt de hele balzaal overhoop.
"Oona! Ga naar buiten, alsjeblief!" smeekt mijn moeder. Ik schud mijn hoofd. Ik focus me op het naderende gevaar en plots zie ik het. De vortex vertraagt en er komen duistere figuren tevoorschijn.
"Disappeara!" schreeuw ik met mijn stok gericht. Een felle flits licht schiet uit het topje ervan, richting de vortex.
"Oona, nee! Schild!" schreeuwt ze met haar stok naar mij gericht. Ik zie hoe een krachtveld zich rond mij vormt en staar haar verbaasd aan. Wanneer ik het felle licht haar richting uit zie komen begrijp ik wat ik net gedaan heb. Een van de duisteren heeft de spreuk weerkaatst en zo de hele balzaal weggeveegd. Ik blijf alleen achter.

"Het is niet jouw schuld." zegt Orion, die weet wat er in me omgaat. "Je wilde hen beschermen, hen helpen."
"En ik zorgde ervoor dat het hun dood werd." mijn stem breekt en ik barst opnieuw in huilen uit. Na vijf jaar mis ik hen nog steeds even veel, en er gaat geen nacht voorbij zonder vreselijke dromen. Elke keer beleef ik opnieuw het moment dat ik mijn ouders en vele andere tovenaars de dood in jaagde. En het ergste eraan is dat niemand het me verwijt. De Druïden namen ons onder hun hoede tot Orion en ik achttien werden en de voogdij over Aurora kregen en de magische wereld herinnert zich alleen het feit dat een leger van honderden duistere tovenaars werd uitgeroeid. Over de offers die ervoor gebracht zijn wordt geen woord gesproken. Ik snap niet, dat zij me kunnen vergeven, als ik dat zelf niet kan.