56. You mean we have to sing?!

De passage uit het boek die je moest naspelen ging precies zoals gehoopt: totaal vlekkeloos en zonder fouten. Maar Deveney had het zo mogelijk nóg beter gedaan dan jij. De jury leek erg tevreden met jullie inzet. De donkere man, waarvan je nog steeds de naam niet wist, stond op. Hij had alweer een pet op, maar dat paste niet echt bij zijn uiterlijk. Het deed de brede man een beetje kinderlijk lijken. “Willen jullie ook eens een stukje voor ons zingen?” Klonk zijn zware stem. Je was met stomheid geslagen. “Een stukje zingen?” Zei Deveney, die met haar handen in haar zij stond, met een vies gezicht. “Heb ik dat echt goed gehoord? Kan iemand anders dat niet voor je inzingen?” Deveneys gezicht betrok nu, net als dat van jou. Zingen?! Daar was je totaal niet op voorbereid. Je begon zenuwachtig aan de mouw van je blouse te frunniken. De donkere man knikte alleen maar en keek jullie beide doordringend aan. “Jullie moeten weten, dat dit voor ons een erg lastige keuze is.” Zei hij. “En,” vervolgde Jules, “wie weet kan dit wel de doorslag geven…” Dat sloeg in als een bom, bij jullie allebei. Het angstzweet brak je uit. Het kan de doorslag geven! De dóorslag! En jij had nog nooit van je leven gezongen. Alhoewel, je had vaak genoeg een liedje meegeblèrd met de radio, maar toch: dit was heel anders! Kon je überhaupt wel goed zingen? Je wist het niet. Maar toch moest je dit doen, anders kreeg zíj misschien wel de rol. Je wierp een stiekeme blik op Deveney, die haar zenuwen wist te verbergen door arrogant te blijven staan, met haar neus in de lucht. Je wist bijna zeker dat zij óok nog nooit gezongen had, dus dat was een klein voordeeltje. “Nou, wie wil er beginnen?” De donkere man tikte ongeduldig met zijn voet op de grond. Je besloot dat je het het liefst zo snel mogelijk achter de rug had, dus stak je je hand op. “Ik wil wel beginnen, meneer.” De man knikte goedkeurend. “Oké, mooi zo. Begin maar, dan.” Je schudde verlegen je hoofd. “Wat moet ik zingen?” Nu nam Ananda het woord van hem over. “Dat maakt niet uit, liefje. Zing maar datgene waarvan jij denkt dat het het beste op ons overkomt.” Je sloot je ogen en dacht razendsnel na. Ja, er was wel één liedje. Dat liedje kon je makkelijk halen qua toonhoogte en je vond het ook nog eens een heel mooi nummer. Je deed je ogen weer open en schraapte je keel. “Begin maar.” Zei de man nog eens. Maar dat hoorde je al niet meer, je zong de eerste regel van het lied al. En je ging er zo ontzettend in op dat je de hele ruimte om je heen vergat. Weg van Deveney, weg van de jury, weg van die hele rotauditie! Pas toen je het héle liedje af had gezongen durfde je je ogen weer te openen. Je keek voorzichtig vanonder je wimpers naar de jury, om hun reactie te peilen.