55. Auditie numéro 2

Je zuchtte eens diep. “Is er in deze paar dagen dat we hier zijn eigenlijk al iets gebeurd wat níet chaotisch en geheel volgens plan liep?” Vroeg je, maar het was eigenlijk meer alleen voor jezelf bestemd. “Weet ik niet. Waar ik bij was in ieder geval niet.” Taylor knipoogde naar je. “Maar even hè, wat moeten we nu?” Taylor stond besluiteloos met zijn handen in zijn zij naar je te kijken. Je keek van hem naar Félicia en toen weer terug. “Er zit niks anders op. Ze moet gewoon mee. We kunnen haar niet achterlaten!” Zei je ten einde raad. Dus sleepten jullie Félicia maar mee, want een ander plan was er niet.

Dit was heel, heel, héel erg vreemd! Eerst moest je auditie doen in het theater en nu in dit kleine kantoortje. Weliswaar met dezelfde jury, maar het voelde ontzettend anders, wat persoonlijker. Taylor en Félicia hadden je héel erg veel succes gewenst. Alhoewel, Félicia mompelde maar wat, dus je ging er maar vanuit dat het een succesje voor jou was. Nu was je hier alleen met de jury, je tegenspeelster moest nog komen. Zenuwachtig wipte je op en neer in je rolstoel. De blikken van de jury priemden in je gezicht, die je tot een angstige grimas had getrokken. “Vertel eens, jongedame.” Verbrak de man met de haakneus, waarvan je nog steeds de naam niet wist, de stilte. “Hoe lang moet je eigenlijk nog blijven in die rolstoel?” Hij keek je serieus aan, terwijl hij op een antwoord wachtte. “I-ik…” Stotterde je en je liet een zucht horen. “Dat weet ik niet, meneer.” Je sloeg je ogen neer. “Jules, noem me Jules.” Zei de man die dus Jules heette. “Oké. Dat weet ik niet, Jules.” Herhaalde je. Jules knipoogde naar je. “Dat is wel zo handig om te weten, hè?” Hij ging weer zitten en grinnikte. Plots zag je de blikken van de jury van jou naar de deur gaan. Nu zullen we wat beleven, dacht je angstig. En ja hoor, zoals je al had verwacht, kwam daar Deveney binnenwandelen. Deveney had zich zo te zien helemaal opgedoft, speciaal voor de auditie. “Hallo, iedereen!” Zei ze enthousiast, alsof ze een groepje oude vrienden begroette. “Hallo, Deveney.” Zei de vrouw, waarvan je je vaag herinnerde dat ze Ananda heette. Oja, Deveney had het er nog over. ‘Ik sprak nog met Ananda, ze vond mijn auditie geweldig!’ Of iets dergelijks. In gedachten sloeg je je handen voor je gezicht. Hopelijk ging deze auditie eens wél volgens plan.