42. Déjà vu

“Was dat nou zo moeilijk?” Zei Félicia, terwijl je je telefoon weer in je broekzak propte. Je zuchtte dramatisch. “Het was afschuwelijk! Nee joh, het viel eigenlijk best wel mee! Jullie hadden gelijk, dankjewel.” “Graag gedaan!” Zei Félicia. “En, wanneer komt hij?” “Overmorgen!” Zei je blij. “Maar hij kan niet zo lang, ik denk weer vanwege die film enzo…” Een beetje teleurgesteld was je wel, maar je keek er nu alweer naar uit! Eerst die pizza die voor je neus lag nog maar even verorberen.

Toen je de volgende ochtend wakker werd voelde je al dat er iets mis was. Je probeerde rechtop te gaan zitten, maar dat lukte niet. Oh nee. “Félies!” Gilde je keihard. Je kreunde van pijn: je been was ontzettend gaan steken! Félicia kwam aangesneld vanuit de keuken, of waar ze ook was. “Wat is er aan de hand?” “Ik kom niet overeind!” Schreeuwde je. Het deed echt verschrikkelijk veel pijn en de schreeuw die erop volgde ging door merg en been. “Help, help me!” Huilde je, ook al wist je dat Félicia hier niks aan veranderen kon. Félicia zelf liep radeloos en hysterisch rondjes om je heen te rennen en wist niet wat te doen. Ten einde raad snelde ze de kamer uit en rende volgens jou naar beneden om iemand op te halen. Jou liet ze achter in de kamer als een klein hoopje leed. Terwijl de tranen over je wangen vloeiden probeerde je een reden hiervoor te vinden. Lang tijd had je daar niet voor, want Félicia kwam al helemaal in paniek aangerend met de receptioniste. Jij kon de steken in je been nu echt niet meer verdragen. De wereld begon te tollen en je voelde hoe je ogen wegdraaiden in je oogkassen…

Het eerste wat je dacht toen je weer bij bewustzijn was, was: déjà vu! Je knipperde met je ogen om alles wat minder wazig te maken en toen dat lukte kwam je tot de conclusie dat het toch niet helemaal een déjà vu was. Je lag weliswaar in precies dezelfde ruimte als voorheen, maar deze keer had degene aan je voeteneind een gedaanteverwisseling ondergaan. “Félies.” Kraakte je met je stem. “Wat…” Voordat je je zin kon afmaken praatte Félicia er al doorheen. Haar stem klonk erg bezorgd. “Niet praten, liefje, rust maar even.” Zeg, waar had je dat nou eerder gehoord? Omdat Félicia je verboden had te praten trok je je wenkbrauwen vragend omhoog. “Je bent flauwgevallen. De receptioniste heeft heel snel een ambulance gebeld, want we wisten echt niks anders om te doen! Er is hier ook nergens een eerste hulp post ofzo.” Félicia trok wit weg toen ze terugdacht aan de situatie. “Dus nu zit je potverdorie wéer in het ziekenhuis!” Félicia schudde haar hoofd, zoals een moeder dat doet als de dochter weer eens iets heeft gedaan wat totaal onder haar niveau is. “Oh en nog iets, ik weet niet of het handig is je daarmee lastig te vallen: je hebt een telefoontje gekregen. Het nummer was alleen onbekend, dus ik heb niet opgenomen.” Dát was nou iets dat je echt bijna een hartverzakking bezorgde. Want jij wist dondersgoed van wie dat telefoontje was…