Hoofdstuk 1

Ik steek mijn sleutel in het slot, maar terwijl ik mijn voet over de drempel heen zet voelt het al niet goed. “Wat als hij het echt heeft gedaan?” “Wat als hierdoor alles voorbij is?” “Wat moet ik beginnen zonder hem?” Duizenden vragen spoken door mijn hoofd, alleen de antwoorden ontbreken. Ik voel mijn hart in mijn keel bonzen, wat een kut gevoel. Ik probeer het weg te slikken, maar tevergeefs. Ik moet doorzetten, maar mijn voeten bewegen niet. Doodstil sta ik in de deuropening. Ik voel de wind langs mijn haar waaien en ik hoor de stille nacht. Ik sluit mijn ogen, gewoon voor het gevoel. Ik wil hier niet zijn, niet na dit alles. “Lieverd, ben je thuis?” hoor ik door het huis galmen. Ik kan geen woord uitbrengen, maar ik besef dat ik nu niet anders meer kan. “Lieverd?” hoor ik opnieuw. Mijn vriend verschijnt in de gang en kijkt verbaast. “Oh daar ben je, kom snel binnen! Ik heb koffie klaarstaan en the hills begint zo, dat wil je toch niet missen?” Ik hoor de woorden maar ze kaatsen langs mijn gezicht. Ik wil huilen maar ik heb geen tranen meer. Ik heb een raar gevoel in mijn buik, het lijkt wel op een scheur van pijn die verdooft word door een wind van liefde. “Wat sta je daar nou? En waarom zeg je niets?” hoor ik hem zeggen. Ik verzamel mijn moed bij elkaar, maar het stort in elkaar. “Oh sorry, ik zat even in gedachte. Laten we snel tv gaan kijken!” zeg ik zonder dat ik het door heb. Dat wou ik niet zeggen, waarom ben ik zo laf! Ik moet het weten maar ik durf het niet eens te vragen! Wat ben ik voor een mietje! Nu moet ik weer naast hem op de bank gaan zitten, samen in een bed gaan liggen, naast hem wakker worden. Ik wil niet meer lopen, maar mijn benen bewegen toch. Zonder dat ik er erg aan heb zit ik naast mijn vriend op de bank. Hij slaat zijn arm om me heen en geeft me mijn koffie. “Dankje.” is het enige dat ik uit kan brengen. Hij zegt het ene lieve woordje na het andere lieve woordje, maar ik versta er niets van. Ik hoor je wel, maar ik luister niet! Mijn gedachtes dwalen af, ik moet steeds denken aan het moment, pas een paar een uur geleden, het moment dat ik het hoorde. Mijn beste vriendin heeft het me verteld, waarom zou ze liegen? Maar hoe moet ik het vragen, hoe moet ik de waarheid achterhalen? De tranen staan in mijn ogen, maar door herinneringen huil ik niet. De woede gaat door mijn lichaam, maar mijn liefde houd het tegen. Wat moet ik doen?