¤When dreams meet eachother ¤ °#22°

---
Ik ben helemaal in een soort shock geraakt. Ik zit al uren naast Florians bed en houdt zijn hand vast. Zijn handen voelen ijskoud aan. Kay zit aan de andere kant van het bed op een stoel en staart over me heen naar buiten. Dokters komen de kamer binnen, controleren iets en lopen dan weer weg. Mensen praten tegen me maar ik hoor het allemaal niet. Het enige wat ik meekrijg is Florians bleke gezicht, opgezwollen aan de rechterkant en zijn koude hand in de mijne. Ik voel een hand op mijn schouder maar ik kijk niet op. Ik hoor Helen wel tegen me praten maar de woorden dringen niet tot me door. Dan glijd haar hand van mijn schouder af maar ik reageer niet. Kay staat op en komt naar me toelopen. Ook op hem reageer ik niet. Er is maar één iemand op wie ik reageer, en die ligt recht voor me in een ziekenhuisbed, te vechten voor zijn leven.
Kay pov
Vanuit het kamertje kijk ik door het glas naar mijn tweelingbroer. Het doet pijn. Enorm veel pijn om hem daar te zien liggen.
Yara zit naast hem, zijn hand in de hare. Ze staart naar hem zoals ze al de hele dag naar hem staart. Ze reageert nergens op. Mama heeft gevraagd of ze niet wat moet eten maar ze kreeg gewoon geen antwoord. Ook op mijn vraag of ze niet even haar vader wilde bellen, kreeg ik geen antwoord.
‘Kay?’
Ik draai me om naar mijn moeder. Mam staat op en komt naast me staan. Ze legt een hand op mijn schouder. ‘Ik denk dat jij haar vader maar even moet bellen,’ zegt ze zacht. ‘En Jenny.’
Ik slik. Jenny. Ik heb haar geprobeerd te bellen maar ik kreeg haar niet te pakken. Ik ben als de dood hoe ze gaat reageren. ‘Oké.’
Ik loop het kamertje uit de gang op. De witte muren van het ziekenhuis geven me de kriebels. Ik loop snel naar beneden en ga buiten onder het afdak staan. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en bel naar Jenny. Hij gaat zes keer over als er eindelijk iemand opneemt.
‘Kay!’
‘Hé Jen…’
‘Sorry dat ik niet eerder opnam! Ik zag net dat je drie keer gebeld hebt. Maar ik lag aan het strand. What’s up?’
Ik blijf stil. Ik kan het niet. Ik kan haar niet zeggen wat er is. Ze klinkt zo vrolijk en ik verpest alleen maar haar hele vakantie!
‘Kay? Hallo? Ben je er nog?’
‘Ja. Ja, ben er nog.’
‘Kay, wat is er aan de hand?’
Great. Ze heeft het dus al door.
‘Jen… Florian ligt in het ziekenhuis.’
‘WAT?!’ schreeuwt Jenny in mijn oor.
Ik sluit mijn ogen. ‘Florian ligt in het ziekenhuis. We hebben een ongeluk gehad.’
‘Een ongeluk? Wie is we? Wat is er gebeurd? Kay!’
Ik slik de brok in mijn keel weg en vertel haar dan wat er gebeurd is. Aan het eind van mijn verhaal valt Jenny helemaal stil. Ik kijk recht voor me uit en weet niet wat ik nog meer moet zeggen.
‘Ik kom naar huis,’ zegt Jenny dan ineens.
‘Wat? Jen, nee! Blijf nou daar! Je kunt hier niks doen!’
‘Ik kom naar huis, Kay! Heb je Yara al gebeld?’
Ik zucht zacht. ‘Ja, maar-‘
‘Ik boek de eerste vlucht naar huis. Ik bel je nog wel hoe laat ik aankom.’
‘Jen, lui-‘
Maar Jenny heeft al opgehangen. Met een zucht toets ik Davids nummer in.
‘David?’
‘David, hoi. Met Kay.’
‘Kay! Jongen, ik hoorde van Jai wat er gebeurd is! Hoe is het?’
‘Niet zo best. Ehm, David. Ik belde even om te zeggen dat Yara voorlopig hier blijft.’
‘Oh… oké… Luister Kay, ik vind het echt… klote voor jullie allemaal .Als er iets is wat ik kan doen?’
Ik glimlach een beetje. Yara’s vader is een goede man.
‘Nee, David. Er is niks. De dokters zeggen dat alleen Florian er nu nog wat aan kan doen.’
‘Ach zo… Sterkte dan, Kay. Ook aan je ouders. Zeg maar tegen Yara dat ze mag blijven zolang ze wil. Ze mag me altijd bellen als ik haar op moet komen halen.’
‘Dat zal ik doen, David.’
Niet dat ze het doorheeft als er iemand tegen haar praat.
‘Doei.’ ‘Doei.’
Ik hang op en loop weer naar binnen. Ik had het kunnen weten. Natuurlijk komt Jenny meteen naar huis.
Langzaam loop ik naar de afdeling waar Florian ligt. Ik loop het kamertje in en zie dat mam ligt te slapen in de bank.
Papa kijkt me aan. ‘Ga jij ook maar even slapen, jongen.’
Ik knik zacht maar loop eerst nog naar Florian. Voorzichtig open ik de deur en kom in de ziekenhuiskamer van Florian ter echt. De apparaten om zijn bed piepen zacht. Ik leg mijn hand op zijn schouder.
‘Houd vol, Florian…’ mompel ik.
Dan kijk ik naar Yara. Haar hoofd ligt op het ziekenhuis bed en het lijkt erop dat ze slaapt. Zachtjes druk ik een kus in haar haren en loop dan terug naar het kamertje. Ik ga op de andere bank liggen en sluit mijn ogen.
Yara gaat hier aan onderdoor. Ik had het moeten weten. Ook al zal Yara stug vol blijven houden dat ik en Florian even goede vrienden voor haar zijn, weten we allemaal dat Florian haar maatje is. Ik weet niet precies hoe dat gekomen is… Maar ik weet dat het ook voor Florian geldt. Die twee zijn twee handen op één buik. Ik zucht en val in een onrustige slaap.
Jenny pov
Mam geeft me een knuffel. ‘Pas goed op, meisje.’
Ik knik. ‘Doe ik…Het spijt me echt, mama.’
Mama glimlacht. ‘Het is oké lieverd. Wij gaan gewoon door met de vakantie. Jij moet nu bij je vrienden zijn.’
Ik knik eventjes en geef haar nog een laatste knuffel. Dan verdwijn ik door de douane.
In het vliegtuig kan ik me nergens op concentreren. En sinds wanneer vliegt een vliegtuig zo verrekte langzaam? Als het dan eindelijk ten langen leste de grond raakt, ben ik de eerste die eruit sprint. Ik ren door de slurf en trek me niks aan van het gemompel en gestaar. Ik race door naar de koffers en wacht ongeduldig tot die van mij voorbij komt. Als hij langs komt, zwaai ik hem op mijn rug en ren verder de ontvangsthal in. Ik sprint naar buiten en houdt een taxi aan. Ik geef het adres door en de taxi rijdt weg.
Ik haal even diep adem en blaas dan langzaam uit. Kalm aan, Jenny. Kai heeft niks aan een vriendin die helemaal buiten adem is, spreek ik mezelf toe.
‘We zijn er, mevrouw,’ zegt de chauffeur als hij voor het ziekenhuis stilstaat
. ‘O. Ja, bedankt.’ Ik stop hem het geld toe. ‘Hou het wisselgeld maar!’ roep ik nog over mijn schouder voor ik naar binnen loop.
Binnen word ik vreemd aangekeken. Ik kijk naar beneden. Shit. Ik loop nog in mijn korte rokje en topje rond… Ach, laat ook maar. Ik loop naar de receptie en vraag naar Florian.
‘Kamer 601,’ zegt de vrouw en ze kijkt me vol medelijden aan. Een steek trekt door me heen. Het is nooit goed als de receptioniste je vol medelijden aankijkt.
Ik loop naar de lift maar het duurt zo lang dat ik de trap neem. Ik kijk op mijn horloge. Half zes in de morgen… Damn! Ik heb Kay niet laten weten dat ik kom! Nou goed, dat heeft nu toch geen zin meer.
Ik loop naar kamer 601 en haal opnieuw diep adem. Dan klop ik op de deur. Geen reactie. Ik klop nog een keer.
‘Hallo? Kay? Helen? Jenny hier…’
Ik hoor wat gestommel en dan gaat de deur open. Ik schrik me dood als ik Kay zie staan! Hij zit onder de blauwe plekken hij kijkt dof uit zijn ogen. Hij ziet eruit alsof hij al jaren geen slaap meer heeft gehad. ‘Jenny?’
‘Hey…’
Kay stapt achteruit en ik loop naar binnen. Ik zie Mart en Helen op een slaapbank liggen.
‘Je bent er al…’ mompelt Kay achter me.
Ik knik. ‘Ik heb meteen het eerste vliegtuig terug gepakt…Waar is hij?’
Kay pakt mijn hand en trekt me mee naar het raampje. Voorzichtig doet hij de lamelle wat opzij.
Meteen sla ik mijn hand voor mijn mond. ‘Oh nee…Florian…’
Tranen springen in mijn ogen en ik voel hoe Kay een arm om mijn schouder slaat. Ik verberg mijn hoofd in zijn shirt en begin te snikken.
Florian…