37. Angriness

Chagrijnig liet je je voortduwen door Félicia. Taylor liep maar wat zwijgend naast jullie. Je kon het hem natuurlijk niet kwalijk nemen, maar toch was je ergens wel boos op hem. De uitgang kwam onheilspellend dichterbij. De zwarte deur lachte je duivels toe. “Dus,” zei Taylor toen jullie aankwamen bij de zwarte duivelse deur, “dan moeten we nu afscheid nemen…” Je hersens werkten op volle toeren om een smoes te bedenken, alleen om hem te laten blijven. Wanhopig zocht je naar oplossingen, maar tevergeefs. Misschien kon je het nog wat rekken. “Taylor, mag ik je nummer?” Vroeg je ietwat verlegen. “Oh!” Taylor sloeg zichzelf voor het hoofd. “Helemaal vergeten! Natuurlijk mag dat!” Hoe kon hij dat nou weer vergeten? Vroeg je je af. Jullie wisselden nummers uit en toen volgde het moment dat echt niet meer uitgesteld kon worden. “Ik zie je nog wel.” Zei Taylor en hij gaf je een nietszeggende kus op je wang. Je zag zijn mondhoek trillen toen hij jullie gedag zei en voor je het wist was hij verdwenen. Met het moment dat hij de deur achter zich sloot, voelde je een leeg gevoel in je buik. “Dit was niet echt het afscheid dat ik me voorgesteld had…” Fluisterde je aangeslagen en een ongewilde traan rolde over je wang. “Schatje toch!” Riep Félicia uit. “Doe niet zo depressief! ‘Afscheid’? Lieverd, er is niks definitiefs aan. Misschien zie je hem wel weer over een paar daagjes!” Deze keer hielpen Félicia’s oppeppende woorden je niet uit je troosteloze bui. “Mja.” Mompelde je. Je kon je tranen nu niet meer bedwingen en je liet ze in vrije loop. Félicia zweeg en wist dat ze je niet meer kon helpen. Als zelfs zij je stemming niet om kon laten slaan, kon niemand het. “Ik wil hier weg.” Zei je plotseling fel. Félicia schrok zo te zien van je plotselinge reactie. “Oké! Maar wil je alsjeblieft niet meer zo pruilen, lieverd? Ik weet dat je het moeilijk vindt, maar we zijn wel in New York! Met zijn tweeën! Dit moeten de meest onvergetelijke dagen uit ons hele leven worden, schat!” Je glimlachte schamper. Het zal allemaal wel.

Aangekomen in het hotel was je nóg slechter te genieten. De receptioniste vroeg je alsmaar door over Taylor, net als wat bezoekers. Dat hadden ze nou niet moeten doen. “HOU OP!” Schreeuwde je ongecontroleerd. “Ik heb er genoeg van! Weg, weg, weg, allemaal weg!” Woedend rolde je je door de gangen naar de lift, om daar vervolgens volledig in te storten.