25. Let's go!

“Wat is er?” Vroeg Félicia, die je stemmingswisseling had opgemerkt. “Ben je zenuwachtig?” Je lachte als een boer met kiespijn. “Nee, integendeel. En ik vind het helemaal te gek! Maar… Er is een klein probleempje. Zeg maar gerust een idioot groot probleem.” Om aan te geven wat je bedoelde klopte je met je hand op de leuning van je rolstoel. Félicia’s gezicht betrok. “Nee, hè. Sorry, schat, daar heb ik echt helemaal niet aan gedacht!” Medelevend sloeg Félicia een arm om je heen. “Het is niet jouw schuld.” Het gelukkige gevoel dat je net had sloeg nu totaal om en maakte plaats voor een depressieve bui. Je had zin om eens keihard te gaan huilen. Je grootste droom kon niet doorgaan. “Dan kan ik niet naar de audities…” Zei je droevig. De komende drie minuten zei niemand meer iets. Alleen op de achtergrond klonken nog geluiden van tikkend bestek op borden en stemmen van bezoekers. Taylor was degene die de stilte doorbrak. “Jij gaat gewoon auditie doen.” Zei hij vastberaden. “Zo’n kans kun je gewoon niet laten lopen! Een beetje castingbureau let er heus niet op dat je in een rolstoel zit. Een goed castingbureau kijkt of je talent hebt!” Terwijl Taylor deze soort van preek hield, was hij rechtop gaan staan. “We gaan hier nú weg. Je helpen voorbereiden.” Zei hij. Volkomen geïmponeerd door zijn plotselinge vastberadenheid deed je wat je gezegd werd. Ook Félicia stond op om je te helpen met je rolstoel. Taylor liep naar de kassa om af te rekenen, en Félicia en jij gingen alvast naar de uitgang. Op jullie weg daarnaartoe hoorde je mensen fluisteren en vanuit je ooghoeken zag je dat ze naar je wezen. Het deed je niets. Straks had jij een auditie van de verfilming van Divine! Met dé Taylor Lautner! Een auditie, in een rolstoel…