20. Papa-paparazzi

Woehoe! Daar gingen jullie alweer, mét Félicia deze keer. Stomme rolstoel. Grinnikend zag je de mensen in de lobby van het hotel jullie nastaren. Dat zou nog wel wat vaker gebeuren, gokte je. “Hoi.” Begroette Taylor hen doodleuk. Nu stonden ze daar met hun mond vol tanden. Wat een giller! “Stelletje onbeleefde mensen.” Mompelde Taylor toen jullie verder liepen naar de uitgang.
Wat jullie daar aantroffen had je nou niet echt verwacht. “Taylor, Taylor, Taylor!” Hoorde je van alle kanten. Je werd verblind door de plotselinge felle lichtflitsen en voor je ogen zag je een wit waas. Beschermend deed je je armen voor je gezicht. Je kwam toch liever niet herkenbaar op de foto in een roddelblad. Vriendelijk vroeg Taylor of ze even weg wilden gaan. Toen hij doorkreeg dat dat niet hielp werd hij kwaad. “Alsjeblieft, kunnen jullie hier even uit de weg gaan?” Vroeg hij nogmaals, maar nu niet al te vriendelijk. “Dit meisje zit in een rolstoel, verdomme!” Je pakte Taylor bij zijn mouw, dankbaar dat hij je naam niet genoemd had. “Sssht.” Suste je. “Dat schelden maakt je niet echt populair denk ik zo.” De paparazzo had dat gehoord en je kreeg een microfoon onder je neus gedouwd. “Hallo, wij zijn van de ‘Story’. Kunnen we u iets vragen? Bent u de vriendin van Taylor? Hoe oud bent u?” Anderen kwamen rond Félicia staan. “Wie bent u? Waar woont u?” Félicia kreeg het er zo te zien een beetje benauwd van. “Ik, i-ik…” Stamelde ze. Ondertussen kregen de fotografen om jou heen ook geen genoeg van foto’s maken. “Ga weg!” Riep je tevergeefs. Je kon nooit boven dit rumoer uitkomen. Het was Taylor die jullie eruit redde. “Opgesodemieterd nu! Allemaal!” Zijn gezicht was rood aangelopen van woede. Deze keer luisterde de paparazzo wel en ze wisten niet hoe snel ze weg moesten komen. “Dankjewel.” Fluisterde je. “Het spijt me.” Zei Taylor en hij veegde een zweetdruppeltje van zijn voorhoofd. “Sorry. Ik kan er niks aan doen, ze volgen me overal!” “Excuses aanvaard.” Zei jij. “Ik snap het wel. Jij kan er ook niks aan doen. Maar serieus, gebeurt dit nou elke dag?” Taylor knikte. “Nouja, niet helemaal natuurlijk. Zo erg heb ik het eerlijk gezegd nog nooit gehad, sinds…” “Sinds wat?” Vroeg Félicia, die er nu ook bij kwam staan. “Laat maar. Niet belangrijk” Zei Taylor. “Bah, dat was echt afschuwelijk.” Zuchtte Félicia. “Ik weet het.” Zei Taylor. “Laten we gauw gaan lunchen. Ik heb mijn buik vol van die paparazzi, maar voor eten is er nog zat plek!”


BTW: Bijna iedereen heeft me gezegd dat het niet uitmaakt wanneer ik een nieuw hoofdstuk post, maar aangezien ook veel elke dag een hoofdstukje willen doe ik dat toch lekker! Dus gegarandeerd elke dag leesvoer . Tenzij ik niet kan, dan meld ik het wel even! Xx Josca.