87. Wachten.

Na een paar minuten stonden we voor het ziekenhuis. Mijn hart klopte in mijn keel. Hand in hand liepen ik en Bill naar binnen. Bijna al renend ging ik naar de informatie balie. “ Ze hebben hier net mijn vriendin binnengebracht met de ambulance. Naar waar moet ik?” het leek of elk moment mijn hart uit mijn borstkast kon springen. “ Friedolien Quintens?” vroeg de man die tussen zijn papieren keek. “ Ja.” zei ik gefrustreerd. Precies alsof ze zo veel gevallen in 1 keer binnen krijgen. “ Ze zijn bezig met foto’s nemen. Jullie kunnen even in de wachtzaal van het spoed gaan zitten.” zei hij terwijl hij naar een gang wees waar een bordje boven ging waar de letters ‘ spoed’ boven sierden. Ik knikte en liep al weg. “ Bedankt.” Hoorde ik Bill nog vriendelijk zeggen en hij liep achter me aan.

Toen we aankwamen in de wachtzaal was hij leeg op 1 iemand na. “ Tom?” zei ik en ik kreeg het weer moeilijk. Tom hief zijn gezicht op en zijn ogen stonden rood van het huilen. Ik kon het niet laten maar ik liep op hem af en gaf hem ene knuffel. Ik voelde hoe hij zijn armen rond mijn rug sloeg en voelde hem lichtjes snikken. “ ’t Komt goed met haar. ’t Komt goed.” Zei ik terwijl er zich ook weer tranen in mijn ogen begaven. Ik liet hem terug los en zette een paar stappen achteruit waardoor ik weer tegen Bill aanbotste. “ Hé broer. Kop op. Alles komt goed.” Zei hij en hij ging naast Tom gaan zitten. Tom knikte lichtjes. Ik stond nog steeds recht in het midden van de wachtzaal. “ Waar is Katreeya?” vroeg ik. “ Ze rijd over en weer tussen het ziekenhuis en de turnzaal om alles te regelen voor de verzekering.” Mompelde Tom terwijl hij naar de punten van zijn schoenen staarde. Ik knikte begrijpend. Ik was blij dat Tom en Bill er bij waren nu dit gebeurd was. Ik zou anders toch half hysterisch dingen gedaan hebben zonder nadenken.

Uiteindelijk besloot ik om dan toch maar te gaan zitten rechtover Tom en Bill. “ Heb jij gezien hoe het gebeurd is?” vroeg Bill aan Tom. Tom knikte en zei : “ Het was zo dom.” Hij schudde zijn hoofd. “ Zeg het.” Terwijl ik het zei stond ik terug recht ik kon gewoon niet neerzitten. “ Liefje ga zitten.” beval Bill. Tom keek van mij naar Bill. “ Wat?” zei hij. “ Hoe is het gebeurd?” negeerde Bill zijn vraag. Tom leek even verward en ging toen verder. “ Ze gooide die knotsen in de lucht en deed zo’n overslag maar die ene knots viel veel te snel op de grond waardoor ze haar ene voet erop zetten. En toen ze rechtkwam verloor ze haar evenwicht door op die knots te staan en heeft ze met haar lichaam haar knie precies omgedraaid. Het was zo akelig om te zien.” Hij sloeg zijn handen voor zijn hoofd. Arme Tom dacht ik, dat beeld moest verschrikkelijk geweest zijn.

Ik wreef met mijn hand in mijn ogen. Ik kon het me zo voorstellen wat er gebeurd was, ook al had ik het niet gezien. Mijn benen wilden niet meer stil staan dus wandlede ik wat op en neer door de wachtzaal. Tot vervelends toe want uiteindelijk zei Bill voor de zoveelste keer : “ Liefje ga zitten!” “ Sorry schatje. Ik kan niet stilzitten nu!” mompelde ik. “ Wat is dat hier allemaal? Schatje, liefje?” zei Tom wat in de war. Ik zag Bill rood worden en voelde ook iets knagen in mijn maag. Ik keek Bill aan en hij mij en deed teken of hij het mocht zeggen. Ik knikte zelfzeker. “ Ik en Maaike…” begon hij. “ we zijn een koppel.” Maakte hij zijn zin af. “ Dat dacht ik wel.” Zei Tom en het was de eerste keer in dit uur dat ik hem terug zag grijnzen. “ Proficiat.” Zei hij oprecht. “ Dank u.” zeiden ik en Bill in koor. Vervolgens liep ik naar Bill en ging ik op zijn schoot gaan zitten.