80. Olympische Spelen ?

“ Wat?” stamelde Friedolien. Ikzelf kon niets uitbrengen. Met grote ogen zat ik nar Irina te staren en schudde met mijn hoofd. Dit kon niet. “ Alstublieft, hier hebben jullie de officiële uitnodiging van de Olympische Spelen.” Zei Irina terwijl ze ons elk een blaadje in onze handen duwde. Ik keek verward naar het blaadje en herlas het telkens weer. Dit kon gewoon niet waar zijn. “ Maar dat wil zeggen..” stamelde ik. “ Dat jullie bij de beste van de wereld behoren, inderdaad.” Zei Irina nog steeds met een glimlach. Ik keek naar Friedolien. “ Dat is gewoon een droom die uitkomt.” Zei ik met bibberende stem. Ik begon het nu nog maar goed te beseffen. Ik voelde een krop in mijn keel opkomen. We mochten naar de Olympische Spelen! Dit was de beloning op al dat harde werk die we jaren gepresteerd hadden. Er kwamen tranen op in mijn ogen. Ik keek Friedolien aan en zag dat ze het ook moeilijk kreeg. Dit was iets waar we al van toen we klein waren over droomden. Dikwijls hadden we samen zitten fantaseren over welke muziek we zouden gebruiken, over hoe het zou zijn om daar voor al die mensen te staan. Over wie er allemaal zou deelnemen en over welke plaatsen we zouden krijgen, welke turnpakken we zouden aandoen, echt over alles hadden we zitten fantaseren en nu was het eindelijk zo ver. Er liep ene traan langs mijn wang en ik veegde hem snel weg. “ Nog even wat praktische info.” Ging Irina verder waardoor ik uit mijn gedachten ontwaakte. Nieuwsgierig keek ik Irina aan. “ Deze brief is voor jullie ouders.” Zei ze en ze gaf ons elk een envelop. “ Ze moeten die ondertekenen zodat jullie mee mogen naar Beijing, aangezien jullie nu nog minderjarig zijn en dan terug meegeven zodat ik alles kan regelen.” Ze keek terug streng van mij naar Friedolien en terug. “ Wat natuurlijk minder is aan dit nieuws…” zei ze twijfelend maar vervolgde meteen haar preek. “ Is dat jullie weer meer zullen moeten trainen en dat er dus minder tijd zal zijn voor vriendjes.” Ze keek met een opgetrokken wenkbrauw naar Friedolien die schijnheilig lachte en knikte. “ En ik zal jullie 2 vrije dagen van morgen en overmorgen moeten aflassen.” Oh nee, dacht ik in mezelf. Ik had afgesproken om naar Bill te gaan. “ Morgen moeten jullie al beginnen trainen en misschien beginnen we al met stukken dans in elkaar te steken.” Ging Irina verder. “ Ik zelf zal morgen niet aanwezig zijn, ik moet naar een vergadering in verband met de Olympische Spelen. Ik zal vervangen worden door Katreeya.” Ik en Friedolien knikten. “ Zo, dat was alles voor vandaag. Jullie worden morgen dus op training verwacht, rond een uur of één in de middag.” Sloot ze af. “ Ik verwacht serieus werk nu van jullie meisjes.” Haar strenge blik sprak weer boekdelen. Ik en Friedolien stonden op en liepen Irina’s bureau uit nadat we dag hadden gezegd.

Friedolien sloot de deur achter haar en begon te huilen. “ Onze droom komt uit! Onze droom komt uit!” gilde ze bijna. Ze vloog in mijn armen en daar stonden we dan. In het midden van de gang, huilend van geluk elkaar te knuffelen. Het was niet erg dat we morgen al moesten trainen, hier had ik alles voor over. Die afspraak met Bill kon wel op een andere keer.