75. Starbucks.

De dag verliep heerlijk. We liepen samen winkel in, winkel uit. dit was echt de beste shopdag dat ik ooit had meegemaakt. Bill wist alle leuke winkeltjes zijn waar ik meestal wel mijn goesting vond van kleding. Het was ondertussen al laat in de namiddag en over een goed uur zou ik zeker moeten thuis zijn om mijn ouders niet op stang te jagen. “ Zullen we eerst nog iets gaan drinken?” vroeg Bill. “ Is voor mij goed.” Glimlachte ik. “ Zullen we naar de Starbucks gaan daar even verder?” vroeg hij terwijl hij de Starbucks aanwees. Ik knikte :” Graag.” Glimlachte ik. Ik had al mijn zakken in mijn ene hand, net als Bill. niet zo heel onverwachts nam Bill mijn vrije hand vast en liepen we hand in hand naar de Starbucks.

Nadat we iets hadden besteld gingen we achterin gaan zitten waar er zetels stonden. Ik legde al mijn zakken neer naast me en plofte me erin. Ik nam een slok van mijn koffie en zette hem dan vervolgens op het tafeltje voor me. Bill kwam zelfzeker naast me zitten. om de één of andere reden kreeg ik plots zenuwen. Zou er iets gaan gebeuren?

We zaten vrolijk te praten, zoals al heel de dag eigenlijk. Vandaag had ik hem nog beter leren kennen. Ik dacht echt dat ik al alles over hem wist, maar het tegendeel was vandaag bewezen. Door deze middag wist ik het zeker. Het liefst zou ik mijn hele leven met hem willen doorbrengen. Met hem aan mijn zij zou ik nog beter worden in alles. Zelf turnen, ook al wist Bill daar niet zoveel over, toch had ik het gevoel dat hij me zou steunen in mijn sport. Ach wat doet het er toe? Moest hij bij deze al mijn vriendje worden, zou het dan voor altijd zijn? Niemand kon dat zeggen. En wees eerlijk, dat je bij je eerste liefje blijft voor heel je leven, gebeurd ook meer zéér zelden.

Ik werd wakker geschud door Bill zijn arm die hij over mijn schouders legde. “ Maaike …” zei hij. Ik keek hem diep in zijn ogen aan. “ Ik moet je iets zeggen.” Ging hij door. Ik knikte lief om hem verder aan te sporen. “ Euh… Hoe zal ik het vertellen?” hij keek even weg van me en beet op zijn onderlip. ik zag hoe hij diep aan het nadenken was. ik voelde spanning in mijn buik. Ik hoopte dat het niets ergs was dat hij me zou vertellen. Misschien had hij wel spijt over wat er gisteren was gebeurd toen hij me welterusten wenste. Of misschien voelde hij zich schuldig over de schoenen die hij me had gekocht. Als dat het was, zou ik hem alles terug betalen!