De Verboden Vrucht

Is jouw glas halfvol? Of halfleeg? Mijn glas nu in ieder geval halfleeg, maar zodra ik die verdomde fles te pakken krijg, is mijn glas weer halfvol. Met whisky om precies te zijn. Een alcoholpercentage van 65%. Ja, dat tikt er lekker in.

Met uiterste behendigheid zwiep ik de fles omhoog, waarna ik hem vervolgens weer opvang in mijn armen. Tijd voor een oppeppertje. Ik draai de dop een paar keer om, zodat de sluiting los laat. Terwijl ik de fles benepen vasthoudt met mijn ene hand, gris ik met mijn andere hand een glas van het aanrecht. Ik laat de opening van de fles op het glas rusten en schenk met één beweging het glas vol. Ik breng het glas naar mijn mond, zet het aan mijn lippen en begin gulzig te drinken. Meteen word ik overspoeld met een gevoel van opluchting. Dit was net wat ik nodig had.

Nadat ik dat zo’n tig keer herhaald heb, houd ik de lege fles boven mijn hoofd, leg mijn hoofd achterover en probeer nog net die laatste druppel te krijgen. Missie voltooid. De drup loopt geleidelijk aan de fles uit, zo in mijn mond, waar hij thuishoort. Als ik eenmaal met beide benen op de grond sta, al geldt dat spreekwoordelijk niet voor mij, merk ik dat al snel begin te wankelen. Mijn lichaam begint op dit moment meestal te protesteren. Ach, evengoed doet mijn lichaam dat als ik niet drink. Ik open de koelkast en zie tot mijn grote geluk een fles Vodka staan. Als aperitiefje neem ik een slok uit de fles om het protest van mijn lichaam te onderdrukken. Weldra is mijn lichaam weer in balans, zoals Yin en Yang. Myeah, we’ll see about that.

Als ik een woord uit moet kiezen voor mijn leven, dan is dat ronduit kut, klote, tering leven. Aan de alcohol zal het niet liggen. Dat is waarschijnlijk nog het enige waaraan ik houvast heb. Al zal niet iedereen het daarmee eens zijn. Zoek het eens op in het woordenboek:

Alcohol
Uitspraak: alkohol de -woord (mannelijk) Zelfst. Naamw. stof in drank die hersenen beïnvloedt. 'Als je teveel alcohol drinkt, word je dronken.'

‘Stof in drank die hersenen beïnvloedt.’ Niet zo beïnvloedbaar als de mensen die ik doorgaans om me heen heb. Wat betreft dat laatste ‘Als je te veel alcohol drinkt, word je dronken.’ Dat klopt wel aardig. Ik zal er toch aan moeten toegeven. Hoe moeilijk dat ook is voor mij. Natuurlijk heb ik wel door dat mijn levenssituatie hierdoor nou niet bepaald ten positieve veranderd. Jezelf naar de verdoemenis zuipen. Begrijp me niet verkeerd, maar het zijn niet allemaal ‘achterlijke’ mensen die hun toevlucht zoeken in het drinken, integendeel. Ooit had ik mijn leven perfect op een rijtje. Te perfect kon je bijna wel zeggen. Voor mij bestond perfectie wel degelijk, maar door meerdere factoren viel mijn droom uiteen. Wat doe je dan? Zuipen, juist.

Nu ik hier zo zit, kan ik niks anders voelen dan medelijden. Medelijden met mijzelf. Hoe diep kun je zinken voordat je medelijden krijgt met jezelf. Ik voel mij als iemand die vastzit in een put. Zo’n put met af en toe een uitstekende steen, maar natuurlijk wel van die gladde en besmeurde stenen. Telkens als je op zo’n steen probeert te staan, glijd je er weer af. Totdat je het duizend keer geprobeerd hebt en dan uiteindelijk één steen hoger staat. Tegelijkertijd komt de drank je van alle kanten toestromen.

Als ik drank moet omschrijven? ‘De verboden vrucht.’ En nee, het is niet God die je dan zal straffen, want uiteindelijk ben jij diegene die jezelf straft.

Goed, het Dr. Phil uurtje is voorbij. Een diepe zucht ontsnapt aan mijn lippen en ik probeer niet toe te geven aan de drang. Deze keer zullen mijn nagels het berouwen. Ik steek mijn wijsvinger in mijn mond en begin nerveus te knagen. Au. Net iets te ver geknaagd. Tot bloedens aan toe knaag ik aan mijn vingers, maar helaas, de drang om te drinken overwint. Met het gevoel dat mijn schoenen uit beton bestaan, schuifel ik naar de dichtbijzijnste fles. Ik zet de fles onmiddellijk aan mijn mond en begin met tegenzin te drinken. Vol afschuw zie ik mijn weerspiegeling in het raam. De drank lijkt mij naar mijn hoofd te stijgen. In een moment van bezinning smijt ik de fles tegen het raam aan. De impact is groot, maar niet groot genoeg om het glas te doen breken. De fles lijkt terug te veren en valt vervolgens op de grond, met een sterretje achterlatend op het glas. Meteen leg ik mijn handen rond mijn gezicht en blijf verbaasd kijken. Dank God voor dubbelglas.

Eén - nul voor de drank.