Bill

Felicia:
Met een zucht laat ik me op het stoeltje zakken, dat meteen ineen zakt.
Ik kijk even naar het verrotte hout dat onder mij op de grond ligt.
Hoe heeft ze het in godsnaam voor elkaar gekregen om een weerwolf voor haar te laten werken?
Ik blijf nog even peinzen over hoe ze dat voor elkaar zou gekregen, als ik plots word opgeschrikt door luid
gebons op de deur, die ook instort.
Met een diepe zucht kijk ik naar een lijkbleke jongen die verbaast naar de deur staart.
'Maak jen iet druk, ik heb dat ding 5 jaar geleden gemaakt, het is een wonder dat het er nog stond en mijn stoel heeft het ook begeven.' mompel ik.
Hij knikt even en komt wat onwennig binnen.
'Wat wil je van me?' vraag ik plots een stuk minder vriendelijk dan eerst. 'Je bent een vampier, dus dat betekend volgens mij al niet veel goeds.'
De jongen twijfelt ven en zegt dan met een stem, die klinkt als die van duizend engelen (reden dat ik altijd al voor vampiers viel): 'Ik zit met een probleem en het heeft met mijn broer te maken...'
Ik zucht even en weet al dat ik hier ga mogen helpen.
'Hij vroeg aan een andere heks, of die hem zou kunnen helpen, omdat hij geen weerwolf wou zijn, maar nu laat ze hem niet meer vrij.’
Ik weet meteen over welke weerwolf het gaat en zeg: 'Ik help je! Maar dan moet jij me van die heks afhelpen!'