¤ When dreams meet eachother ¤ °#2°

purple]Yara pov[/purple
‘Alsjebliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieft?’ Met mijn grootste puppyogen kijk ik Jenny aan.
Florian en Kay zijn zojuist vertrokken en Jenny staat ook op het punt om te gaan. Maar dat wil ik natuurlijk niet laten gebeuren.
Jenny schiet in de lach. ‘Gekke meid! Nou, ik zal even bellen. Maar ik beloof niets!’
Van blijdschap begin ik in mijn handen te klappen. ‘Cool!’
Jenny schudt lachend haar hoofd en neemt haar mobiel uit haar zak. Dan begint ze te bellen. ‘Mam? Jen hier. (…) Ja, daar ben ik nog. (…) Jahaa, maar ik blijf hier eten, oké?(…) Mam, ik verhonger heus niet.(…) Ja, goed.(…) Daaaag.’ Jenny hangt op.
‘Oeh, kom op! We gaan wat lekkers maken!’ Ik grijp Jenny bij haar hand en sleur haar mee de keuken in.
‘Ja joh, rustig! Ik hoef mijn nek niet te breken!
Verontschuldigend kijk ik Jenny aan. ‘Sorry!’
Lachend loopt Jenny met me de keuken in.
‘Oké, wat gaan we eten?’ zeg ik meer tegen mezelf dan tegen Jenny.
Jenny begint de kastjes te doorzoeken. ‘Ik heb hier spaghetti?’
Ik knik. ‘Ja, dat zou kunnen.’ Zelf begin ik beneden de kastjes te doorzoeken.
Dat is het probleem als je alleen met je vader in één huis woont: het eten heeft nooit een vaste plek. Bij ons in ieder geval niet.
‘Ah,’ zeg ik, terwijl ik het vriesvak van de koelkast opentrek. ‘Ik heb hier ook een zakje gebakken aardappelen. En als we daar dan gewoon een stuk vlees bijdoen. Er liggen vast nog wel ergens kippenvleugeltjes of zo. En pap zeikt al een week lang dat we niet meer normaal hebben gegeten.’
Jenny begint te lachen. ‘Nee, echt? Kan ik me niet voorstellen!’
‘Ja, die pipo heeft het druk, ik niet!’
Jenny stoot me lachend aan en grijnzend pak ik de zak aardappelen uit de vriezer. Ik heb wel gelijk. Papa heeft het razend druk gehad de afgelopen tijd en daardoor aten we friet, pizza, brood en ehm…friet. Ja, heel erg.
‘Waar ligt jullie vlees?’ vraagt Jenny. ‘Wacht maar, dat ga ik wel even halen. Hier, doe jij deze zooi maar even in een pan. Je weet waar de kruiden staan.'
Jenny knipoogt. ‘Helemaal!’
Grijnzend geef ik haar de zak en loop dan de keuken uit naar de achterkamer. De vriezer bromt zachtjes en ik trek hem open. Hmmm, wat hebben we allemaal? Ik schuif wat zakken aan de kant en moet helemaal over de rand gaan hangen om te kijken wat er nog in ligt. Ik kom hamburgers en kippenpootjes tegen. Damn, die vind ik allebei lekker…Nou ja, dan mag papa dit keer beslissen. Ik doe de vriezer dicht en loop met het pak hamburgers en het pak kippenpootjes in mijn hand naar papa’s studio.
Eigenlijk zat de studio van mijn vader in Berlijn maar na mijn moeders dood heeft hij de studio naar huis toe verplaatst omdat hij niet wilde dat ik te vaak alleen zat. Lief hè [à].
Maar goed. Ik loop dus naar beneden en kom terecht voor de glazen deur. Ik zie dat pap druk in gesprek is met die andere jongen. Hoe heette hij ook alweer? Damn….Oh ja! Georg! Ik ben zo slecht met namen, vergeef me daar alsjeblieft voor!
Ik tik zachtjes op de deur.
Papa kijkt gestoord om maar als hij mij ziet, begint hij te glimlachen en wenkt dat ik binnen kan komen.
‘Sorry dat ik even stoor,’ zeg ik met een verontschuldigende blik naar mijn vader. ‘ Maarreeehm, Jenny eet mee en ik wilde even weten wat je wilt hebben: hamburgers of kippenpootjes?’ Ik houd beide pakken omhoog.
Georg begint te lachen. ‘Zo, David. Je hebt haar goed opgevoed dat ze het nog aan je vraagt!’
'Maar natuurlijk, Georg, wat dacht jij dan!’
Grijnzend kijk ik naar Georg. ‘Eigenlijk heb ik mezelf opgevoed.’
Pap kijkt me droog aan en ik schiet in de lach. Ik druk een kus op zijn wang. 'Grapje hoor, pap. Maar wat wil je?’
Papa kijkt van de ene doos naar de andere. ‘Doe maar de kippenpootjes.’
‘Oké!’ Ik wil me alweer omdraaien als pap me terugroept.
‘ Yara!’
Ik draai me om. ‘Ja?’
Pap wijst naar Georg. ‘Dan eten we vanavond met zijn vieren. Georg blijft eten.
Ik glimlach. ‘Oh, okey! Dan loop ik terug naar boven naar Jenny, die al druk in de weer is met de aardappeltjes.
‘Hey, je hebt de tafel al gedekt!’ zeg ik verrast.
Jenny grijnst. ‘Ja, die dingen hebben toch niet veel werk nodig dus ik dacht: ik dek de tafel vast.’
Ik geef haar een knuffel. ‘Je bent een schat. Maar!’
Jenny kijkt me droog aan. ‘Wat nu weer?’
Grinnikend pak ik een extra bord uit de koelkast. ‘Je hebt voor een persoon te weinig gedekt. Georg blijft eten.’
‘Huh? Georg? Wie is dat?’
‘Die jongen die vanmiddag aan de bel stond.’
Jenny trekt haar wenkbrauw op. ‘Is die er nog steeds dan?’
Ik haal mijn schouders op.‘Tjha, het zal wel nodig zijn.'
Jenny begint te lachen. ‘Ja, denk het ook!’
Lachend haal ik de kippenpootjes uit het plastic en ik doe ze in een pan.
Koken vind ik heerlijk…Als het maar niet te moeilijk is [à]