TotalInLoveWithTom 124

‘Tom!’
‘Jaaaa. Kom eraan!’
Ik rol met mijn ogen. Dat joch is zo langzaam. Soms lijkt ie net een wijf. Eindelijk hoor ik zijn voetstappen de trap afkomen.
Simone schiet in de lach als ze mijn gezicht ziet. ‘Ik ben bang dat ie dat trekje van mij heeft overgenomen.’
Ik grijns. ‘Oké, dan zal ik niet te hard voor hem zijn.’
Grinnikend schudt Simone haar hoofd. ‘Ach. Het went. Tenminste, dat zegt Gordon.’
Ik wil antwoord geven maar word onderbroken door Tom. ‘Kom je?’
Ik grijns. ‘Zeg. Jij bent te laat.’
Tom grijnst. ‘Sorry.’
Ik knipoog naar Simone en loop dan met Tom naar buiten. We stappen in zijn auto en ik zwaai nog even naar Simone die in de deuropening staat. Eenmaal op weg laat ik mijn hoofd tegen de hoofdleuning aanhangen.
‘Moe?’ vraagt Tom glimlachend.
Ik haal mijn schouders op. ‘Ach, een beetje.’
Tom knikt even. ‘Ik snap je wel. Ik heb het zelf ook helemaal gehad.’
Ik geef een kneepje in zijn hand. ‘Het is voor een goed doel.’
‘Oh, zeker,’ grinnikt Tom.
Glimlachend kijk ik naar buiten en het Duitse landschap schiet aan me voorbij. Ik ben alweer een maand bij Tom. Maxime is drie weken geleden vertrokken en ik mis haar verschrikkelijk. Tom vult het gat voor het grootste gedeelte op maar toch. Ze is mijn tweelingzusje. Ik heb mijn hele leven samen met haar geleefd en het is raar om haar nu ineens niet meer constant om me heen te hebben. Toch krijg ik niet echt veel tijd om er bij stil te staan. Sinds Maxime weg is, zijn Tom en ik op zoek gegaan naar een plekje voor ons tweeën. Inderdaad. Een huis. Een opwindend gevoel gaat door me heen als ik denk aan het feit dat ik binnenkort ga samenwonen. Met Tom! Echt heerlijk.
‘Waar is Bill eigenlijk?’ vraag ik dan aan Tom. ‘Ik heb hem vandaag nog helemaal niet gezien.’
Meteen veranderd Toms blik en ik heb spijt dat ik de vraag gesteld heb. Bill is zichzelf niet meer. Na Max’s vertrek loopt hij een beetje lusteloos rond, heeft nergens zin meer in en is kortaf tegen iedereen. Eigenlijk is er niet echt meer met hem te leven. En over een maand starten de opnames van de nieuwe cd al. Dat gaat dus echt niet als Bill zo is.
‘Laat maar,’ mompel ik.
Tom forceert een glimlach. ‘Geeft niks. Bill is...Naar Andreas, denk ik.’
Ik knik eventjes. Aha. Andreas. Ja, Bill is daar veel de laatste tijd. En dat doet Tom zeer. Maar dat zal Tom natuurlijk nooit toegeven. Maar het steekt Tom dat Bill Andreas harder nodig lijkt te hebben dan Tom. Ik begrijp Bill aan de ene kant ook wel: Tom heeft zijn vriendin hier terwijl Bills vriendin honderden kilometers ver weg is…
Ik merk ineens hoe de auto vaart mindert en ik kijk naar buiten. Mijn mond valt open. ‘Tom! Nee!’ weet ik uit te brengen.
Tom grijnst. ‘Ziet er goed uit, niet?’
‘Abuh…’ Ik kan niks uitbrengen. Het ene moment reden we nog op een bosweg en blijkbaar zijn we de oprit van het huis al opgereden. Nou ja. Huis…
‘Tom! Ik had toch gezegd dat-‘
Maar ik kan niet verder praten omdat Tom over zijn stoel heen is gaan hangen en zijn lippen op die van mij drukt. ‘Ik weet wat je gezegd hebt, Tamar. Maar toen ik zag dat dit juweeltje te koop stond, wilde ik er per se gaan kijken.’ Hij kijkt me met een serieuze blik aan. ‘Alleen het beste is goed genoeg voor jou, Tamar. En ik denk dat dit huis aardig in de buurt komt.’
‘Hmpf. Het is amper een huis te noemen,’ mompel ik.
Tom glimlacht. ‘Kom nou maar mee.’
Met tegenzin stap ik uit en kijk naar de villa die voor me opdoemt. Oké, oké. Van buiten ziet het er inderdaad prachtig uit. Dat geef ik toe. Ik kijk achter me en zie dat het nog een flinke oprijlaan heeft ook. Ik kan de weg niet meer zien liggen. Tom slaat zijn arm om mijn schouders en we lopen richting het huis. Voor de ingang staat een klein fonteintje en ik kreun zachtjes. Jezus.
Tom drukt een kus in mijn haren. ‘Beloof me dat je eerlijk bent. Dus als je enthousiast bent, zeg je het eerlijk tegen me.’
Ik knik. ‘Oké.’
Maar in mijn hoofd schreeuw ik naar hem. EEN VILLA?! VOEL EENS AAN JE KOP! EEN VILLA IS GROOT! EN DUUR! WE ZIJN MAAR MET ZIJN TWEEËN! SUKKEL!
De voordeur gaat open en een man, vast de makelaar, komt naar buiten. Hij lacht breed als hij ons zit. ‘Ah, meneer Kaulitz! U bent er. Komt u toch binnen!’
Tom, nog steeds met zijn ene arm om mijn schouders, geeft de man een hand en moet mij zowat mee naar binnen trekken.
Het moment dat de voordeur achter me dicht gaat, beland ik in een andere wereld. Ik ben me ineens nergens meer van bewust als van alleen het huis. Samen met Tom en de man loop ik van kamer naar kamer maar ik versta geen woord van wat ze zeggen. Via de hal lopen we naar de keuken, de woonkamer, de slaapkamers, de badkamer en dan…
De tuin. Ik snak naar adem als ik in de tuin kom. Dit kwam zelfs in mijn wildste dromen nog niet voor! Een enorm zwembad met een tuin eromheen maakt mijn ogen groot. Er groeien tropische planten. Hoe kunnen die hier nu weer groeien? Geen zin om het te vragen. Ik kom serieus ogen te kort. Zei ik net echt dat ik geen villa wilde? Oké. Van gedachten veranderd. Dit is mijn droomhuis. Ik zie Tom en mij hier al helemaal wonen! Ineens kan ik niet wachten tot die makelaar ophoepelt en ik Tom alleen kan spreken. Het lijkt uren te duren maar dan vertrekt de makelaar en laat ons in de tuin achter.
Tom draait zich om. ‘En? Wat-‘
Maar dit keer laat ik hem niet uitspreken. Ik vlieg hem om zijn nek, druk mijn lippen op die van hem en kijk hem dan stralend aan. ‘Ik ben overtuigd. Dit is het! Tom, het huis is geweldig! Het is zo mooi en open en leuk en…en…alles!’
Tom kijkt me verbijsterd aan. ‘Eh? Tamar? Ben jij dit? Ik dacht dat je geen villa wilde?’ Ineens worden zijn ogen groot. ‘Je doet dit toch niet alleen voor mij hè? Tamar, als je dit alleen maar doet om mij blij te maken, wil ik dat je nu onmiddellijk stopt met deze act!’
Ik glimlach. ‘Ik doe dit niet alleen maar om jou blij te maken, Tom. Ik wil dit huis. Echt.’
Tom kijkt me nog even onderzoekend aan maar begint dan breed te grijnzen. ‘Dan denk ik dat ik de makelaar even ga roepen…’

(Foto's van het huis staan in het volgende deel van deze storie! (die ik er nu op ga zetten. dat duurt een paar minuutjes.)