8.3 An important mission

De dag kroop traag voorbij. Isabeau wierp ons contant heimelijke blikken. Arrogante bitch dat ze was. Ik kon er niet tegen en kon niet wachten tot deze schooldag voorbij was. Reden nummero uno: dan was de weddenschap afgelopen en konden Paloma en ik elkaar álle soorten blikken aan elkaar geven die we wilden. En reden nummero due: vanavond moesten we iets vinden over Isabeau waarmee we haar te boven stonden. We moesten toch wel iets vinden in haar dossier? Ze zag er nou niet bepaald uit als een engeltje wie altijd luisterde naar haar geliefde pappie en mammie. Wedden dat ze haar ouders plat stampte alsof het kleine kakkerlakken waren? Het zou mij in ieder geval niets verbazen.
Paloma en ik zaten in ons laatste uur. Doodzenuwachtig zaten we op onze stoelen. Straks hadden we het alsnog verloren door één of andere reden. Je wist maar nooit wat Isabeau uithaalde. Een paar erge dingen gingen door mijn hoofd heen. Oké, concentreer je Aliance.
Vijf minuten voor de bel klonk er een schelle pieptoon door de hele school. Iets wat ik niet eerder had gehoord, maar ik kon wel raden wat het was. Iemand ging een mededeling doen, yeah?
“Dit is een mededeling voor Aliance Carter en Paloma Brady,” klonk er door de hele school. Als ik nu bij die man was, had ik zijn grijns van zijn gezicht geveegd zonder pardon. Ik haatte de directeur. “Willen jullie zo meteen naar de kantine komen?”
“Uh, ja?” zeiden Paloma en ik met een frons terug tegen de intercom. We keken elkaar even verbaasd aan. Naar de kantine komen? Oké, het was ergens wel logisch. Maar door de intercom? Dat was nog erger dan het klaslokaal in komen en je voor de klas voor schut zetten. Dit was de hele school.
“Linéa recta alstublieft.” Weer een schelle pieptoon en daarna heerste er een doodse stilte. Niet veel later verbrak de bel de stilte. Paloma en ik pakten stilletjes onze spullen in. Vervolgens liepen we naast elkaar richting de kantine – waar de meeste leerlingen van deze school zich verzamelden. De directeur stond ergens in het midden, aangezien je zijn kop er makkelijk bovenuit zag steken. Paloma en ik baanden ons een weg door de menigte heen en gingen voor de directeur staan. Afwachten op het vonnis.
“Daar zijn jullie,” glimlachte de man vriendelijk. Hij vouwde zijn handen in elkaar en zijn glimlach veranderde in een serieuze, strenge blik.
Ik slikte. Hadden we het toch verpest?
“Gefeliciteerd dames, jullie hebben de weddenschap gewonnen. Ik zal direct jullie ouders bellen dat alles een misverstand was.” Hij grijnsde nu kwaadaardig. “Maar dit betekent niet dat jullie weer mogen gaan vechten.”
Ik voelde een adrenaline stoot door me heen vloeien. Paloma leek van hetzelfde last te hebben. Een seconde later lagen we elkaar in de armen. Een hele last was van onze schouders gevallen. We zaten niet meer gebonden aan de weddenschap én niet aan het slaafjes gedoe. Alles was voorbij. Voorlopig. Als je Isabeau er buiten hield. Zag het maar zo: een probleem minder, maar een grotere erbij als we niet snel iets er tegen deden.
Toen leek ik pas te beseffen wat ik nu wel niet deed. Stomverbaasd duwde ik mezelf uit Paloma’s armen – die net hetzelfde deed. Het was erg stil om ons heen. Heel even drong het niet tot me door wat we net hadden gedaan. We waren… elkaar… zomaar in de armen… gevlogen?
“Ik zie dat de gevechten niet meer zullen voorkomen, voorlopig,” grijnsde de directeur vermakelijk. “Geniet van jullie weekend dames.”
De directeur verliet de kantine met een triomfantelijke aura om zich heen hangend. Puh, stomme man.
Ongemakkelijk lieten Paloma en ik elkaar helemaal los.
“Zullen we maar gaan?” vroeg Paloma zachtjes. Maar zelfs de achterste mensen zouden het kunnen horen. “We moeten nog iets bespreken. Vlug.”
Ik knikte en zo snel we konden vluchtten de de kantine uit. Nog sneller hadden we onze spullen te gepakt en stonden we nu bij Paloma’s auto. Die van mij stond een eindje verderop. Snel bespraken we nog enkele dingen over vanavond en ons plan kon al snel beginnen.


Die avond rond tien uur stond ik klappertandend voor de school. Ik had ook een jas aan moeten trekken, maar natuurlijk was ik die vergeten uit enthousiasme dat we gingen inbreken in school. Ik stond bij de deuren. Eerder dan Paloma – logisch. Dat was zo afgesproken. Ik had de achterdeur al open gesloopt. Paloma zou de voordeur openen en daarna hierheen komen. Zo hadden we twee uitgangen. De achterdeur was alleen dichter bij de dossiers.
“Hé, klaar?” vroeg plots een stem achter me.
Ik verschoot helemaal en keek Paloma verschrikt aan. “Jezus, was dat echt nodig?”
“Sorry hoor.” Paloma gaf me een geïrriteerde blik. “Zullen we maar naar binnen gaan?”
Ik rolde met mijn ogen, maar knikte daarna. De achterdeur stond al op een kiertje en Paloma en ik glipten naar binnen. Ik sloot de deur achter me en nu stonden we helemaal alleen in de grote (nou ja, groot?) school. Het leek groter door de duisternis en de stilte. Het kleinste geluid werd weerkaatst door de muren.
“Hierheen,” fluisterde Paloma en ze wees naar de afslag dat naar de dossiers leidde. We slopen erheen. Paloma was er het eerst en met een haarspeld begon ze in het slot te morren van de deur wat naar de dossiers leidde. Al snel had ze hem open. Heel even keek ze me triomfantelijk aan. Ik liep haar voorbij. Het was hier ontzettend kil. Er kwam hier vast nooit iemand.
“Wat zal er in mijn dossier staan?” vroeg ik me hardop af en wilde op de la aflopen waar de C van Carter op stond. Paloma greep mijn kraag vast.
“Dossier van miss Barbiepop moeten we eerst hebben. Straks worden we nog gesnapt man, en hebben we nog niets,” siste Paloma tegen me en ze liet me los. “We moeten bij de R kijken.”
“Goh,” mompelde ik sarcastisch. Ik trok de la met de R open en griste het dossier van Isabeau ertussen uit. Net toen ik hem open wilde slaan, klonken er voetstappen in de gang.
“Wie is daar?!” werd er geroepen op wel een heel boze toon.
O o, als we hier niet snel vandaan kwamen, waren we er geweest.