#43.

Als ik het hen zou vertellen tenminste, want het liefst stelde ik het zo lang mogelijk uit.
Ik wou niet liegen, maar tegelijkertijd wou ik Bill zijn tere hartje niet uiteenscheuren. Alweer verliet een zucht mijn mond. Ik was te emotioneel vermoedde ik. Hopelijk voelde ik me binnenkort weer wat sterker. De gedachte aan Bill zijn armen rondom me deed me alvast glimlachen. Ik kon niet wachten om mijn lippen weer op die van hem te planten en om mijn handen op zijn heup te plaatsen. Bij het idee alleen al voelde ik een siddering doorheen mijn lichaam gaan. Bill was wat ik nodig had. Ik haalde mezelf terug uit mijn dagdroom en stond op. Er moest nog veel gebeuren op relatief korte tijd. Ik mocht dan wel een vliegtuigticket in mijn handen hebben, ik was nog lang niet op weg naar Duitsland.