49. Rope and ball routines.

Bill pov. :

De wedstrijd was bijna ten einde. Maaike had net haar touw routine gedaan. Hij was mooi, maar volgens mij erg vermoeiend. In die dansjes moest je blijkbaar veel rondspringen en rondlopen. Als ze in de zetel zat om haar scores te bekijken zag je haar diep ademhalen. Ze was inderdaad wat uitgeput. Ach, ze moest nog één routine doen en dat was de met haar bal. Ik had er een goed gevoel bij. Ik gokte erop dat ze een podiumplaats zou krijgen. De helft van haar punten wist ik niet meer, maar ik wist wel dat ze telkens bij de beste zat.

Een beetje verveeld zat ik aan mijn nagels te prutsen. Het was een mooie sport enzo. Maar ik zag eigenlijk alleen maar Maaike graag bezig. Friedolien natuurlijk ook, begrijp me niet verkeerd, maar Maaike was net dat tikje specialer voor mij. Bij Tom was het vast omgekeerd. Ik werd wakker geschud door weer diezelfde stem die bijna riep : “ Ball, Friedolien Quintens, German federation!” “ Man, dat werkt op mijn zenuwen,hé.” Zei Tom plots. Ik keek hem aan. “ Dat ze zo telkens die namen afroepen, en welk onderdeel het is en van waar ze komen.” legde hij me uit. “ Ja, maar dat moet toch op elke wedstrijd Tom.” Zei ik “ Hoe kunnen mensen van andere landen anders weten wie het is en van waar ze komen?” Tom keek me aan maar zweeg. Hij wist dat ik weer gelijk had. Ondertussen lag Friedolien op de turnmat en had ze haar bal op haar voet geplaatst. Ik keek met grote ogen. Hoe speelden ze het toch altijd klaar? Al snel klonk het startsignaal en gooide Friedolien haar bal via haar voet in haar handen.

In deze routine kon je echt zien hoe lenig Friedolien wel niet was. Ik stond er van versteld. Eigenlijk waren Maaike en Friedolien wel nog zeer aan elkaar gewaagd. Gelukkig dat ze zo’n goede vriendinnen waren, anders zouden op wedstrijden elkaar nog niet redelijk de grond inboren, dacht ik. Friedolien zat in eind positie en wandelde af. Zo meteen was het aan Maaike, want het meisje dat normaal tussen hun 2 zat, deed vandaag geen bal. Friedolien kreeg haar eindscore en meteen erna kwam Maaike in beeld. “ Ball, Maaike Van Eeghem, German federation!” het kriebelde in mijn buik. Komaan, toon me wat je kan! Dacht ik. De eerste keer dat ik haar zag toen ze die bal routine deed op die voorstelling stond ik versteld. In welke bochten dat ze haar allemaal niet kon draaien. Ik had toen met grote ogen toegekeken. Weer werd ik uit mijn gedachten gerukt toen ik de piep hoorde. Tot mijn groot jolijt was het bijna dezelfde bal routine als die keer bij haar op de turnschool. Ik hoorde die dramatische muziek graag en haar bewegingen waren zo mooi. Die muziek, die sierlijke bewegingen.. het sierde haar. Ze stak er zo veel emoties in. Ik kreeg er gewoon koud van. Ik sloot mijn armen rond elkaar om mijn kippenvel weg te steken. Je zag gewoon aan haar dat ze zich helemaal gaf. Het lied was zo droevig, zo dramatisch en zo mooi tegelijk. Maaike eindigde en groette af. Was dat? Ik boog me dichter naar de tv. Ze had tranen in haar ogen. Mijn mond viel open. “ Wat schattig.” Mompelde ik. Tom keek naar me. “ Ze is zo blij dat ze tranen in haar ogen heeft.” Zei Tom wat ik dacht. Ik knikte en slikte zelf een krop weg uit mijn keel. Ik was zo blij voor haar. Ze had alles zo goed gedaan. Ik was zo trots op haar!