Sleep

Ik staarde naar mezelf, of toch in ieder geval mijn spiegelbeeld. De rode t-shirt hing vormloos over mijn lichaam heen. XL, ze had geen maat kleiner meer gehad, dan had je nog de broek die volgens mij ieder moment zijn knop kon verliezen. Ik had maar een woord voor hoe ik er uit zag: belachelijk. Ik bond mijn blonde haren zorgvuldig in een staart en liep toen toch maar het restaurant binnen. Toen de vreemde vrouw, die me gisteren in haast had aangenomen, me zag sloeg ze haar hand voor haar mond. “O jeetje, wat zie jij er uit? Was dat het enige dat Sofie nog kon vinden?”
Ik keek neer op de kleren om mijn lichaam, gaf haar een korte knik die mijn wanhoop weergaf. Ze fronste haar hoofd, waardoor ze er nog ouder ging uitzien en tuitte haar lippen. “Ik zorg er voor dat je morgen andere hebt, goed?”
Ik knikte weer, wat kon ik anders doen. We hadden het geld nodig en als dat betekende dat ik ervoor moest uitzien als een gek, dan was dat maar zo… voor even dan. De mensen waren best aardig, ze bestelde hun eten en drinken, en negeerden mijn vreemde kleding, wat perfect was. Het was makkelijk om gewoon een deel te zijn van iets, een klein onzichtbaar deeltje van de veel te grote wereld. Mensen kwamen en gingen weer, zo was het nu eenmaal. Sofie, het meisje waar ik mee werkte, was best aardig. Ze had een glimlach die iedereen zo om haar vinger wond, van kinderen tot zakenmannen die kwamen lunchen. Ze leken in een ban te worden gebracht, door de manier waarop haar lippen zich in een glimlach vormden en haar ogen straalden. Ze lette er niet op, ging gewoon zorgeloos verder. Het was zwaar, vooral tijdens de spitsen van de dag, ‘eetaanvallen’ noemde ze het. Uren waarop iedereen ter wereld at. De dag liep op zijn einde, liet het vuil over op de grond en bekruimelde en bevlekte tafels. Het opruimen ging sneller, de drang om naar het hotel te gaan was zo groot dat ik een roes alles deed. Binnen de 10 minuten had ik mijn jurk terug aan en knikte naar Sofie die alles aan het afsluiten was. Zoals beloofd stond Joe voor de deur, zijn motor zacht grommend tussen de andere geluiden.
“Jij ziet er moe uit,” lachte hij en bestudeerde mijn gezicht in zijn spiegels. Ik schonk hem een klein glimlachje en zakte dan onderuit, genoot van de stilte van de wagen.
“Druk?”
Ik knikte zacht, liet mijn ogen voor een seconde dichtvallen. “Ik ken het, heb het zelf ook nog gedaan. Het word makkelijker na een tijd.”
“Wat is een tijd?”
Hij fronste,”een jaar…”
Mijn hart maakte een pijnlijke bons. Een jaar, een heel jaar werken in die plek… mijn gedachten gingen als een waterval door mijn hoofd, leken nergens en overal te eindigen. Ik zou het nooit redden, nooit. “Dankje, Joe. Maandag trakteer ik je in de zaak!” schreeuwde ik naar hem, toen hij vertrok bij het hotel en nog een keer wuifde. “Levi,” mompelde ik toen ik de jongen aan de deur voorbij liep. Hij grijnsde breed en opende de deur voor me. Anders zou ik hem nog bedankt hebben, maar de slaap dwong me naar boven te gaan. Ik zag Lotte door de gangen rennen, het karretje voor zich uitduwend op een verschrikkelijk snel tempo. Ze zigzagde om de mensen heen, deed haar best niemand mee te sleuren. “Laura, ik kom zo naar boven met eten…” zuchtte ze toen ze me voorbij liep en ging zonder omkijken verder naar de keuken. Het was een gevecht tegen de slaap in de lift, ik wou tegen mijn ogen schreeuwen open te blijven maar dat leek moeilijker te zijn dan gedacht. Een week in dit hotel was zwaarder dan ik gedacht had, het was er nooit kompleet rustig. De lift stopte op het 2de verdiep, waar een man instapte, druk pratend met iemand aan de andere lijn. “Ik kan nu niet, ik ben net ingecheckt. Bel me morgen maar…”
Zijn stem klonk vaag bekend, alsof ik hem herkende uit een herinnering in mijn hoofd. Zijn gezicht was vaag door de slaap, maar zijn stem bleef door mijn oren fluisteren.
Ik stapte uit op het 3 de, glimlachte even naar de man en slenterde dan verder. Hij wou iets zeggen, vast vragen of alles wel goed met me ging maar hij kreeg er de kans niet toe. De deuren schoven dichte en ik was uit zijn gedachten gesloten. Samii was er niet, die zou vast ook nog aan het werken zijn ergens in het hotel. Ze deed het best goed, dat was duidelijk aan onze eigen kamer. Hij was perfect proper. Ik voelde me schuldig toen ik op het bed ging liggen, ze had hem zo mooi opgedekt en nu maakte ik er kreuken in. Wie weet hoe lang ze er aan bezig geweest was. Ik liet mijn ogen dicht vallen, luisterde naar de zachte geluiden in de gang en op straat. Ze waren mijn slaapliedje iedere avond, gewoon het geluid van leven. Zoals beloofd stond Lotte wat later in de kamer met haar karretje, de geur van voedsel smeulend door de kamer. Ik wou niet eten, maar toen ze het woord ‘pizza’ zei, was ik opeens iets minder moe. Een paar minuten later kwam ook Samii binnen, even afgemat als ik was en misschien wel erger. Haar wangen waren vuil van het stof en haar krullen staken alle kanten op. Ze leek alsof ze zichzelf gebruik had om te kuisen. Ze at niet die avond, ging gewoon op haar bed liggen en sliep. Lotte volgde snel en ik een paar minuten later… De wereld vervaagde voor de zoveelste keer en maakte zich klaar voor een nieuwe, niet werkende weekend dag.