4/4 The pain of love, love, love

In mijn mooiste jurkje loop ik de sportzaal binnen. De sportzaal, waar we normaal altijd turnles hebben, is voor deze ene avond omgetoverd in een soort hemel. Aan de muren hangen blauwe doeken met witte wolken opgeschilderd, aan het plafond flikkeren honderden kerstlichtjes en midden in de lichtjes –die sterren voorstellen- hangt een gigantische halve maan.
Ik kijk zoekend om me heen en zie in Noor, Demi en Amy in een hoekje staan. Twee jaren zijn verstreken, maar ze zijn nog steeds mijn beste vriendinnen. Eigenlijk is er de laatste twee jaar niet eens zo veel veranderd, denk ik, terwijl ik Evan en Mariah in een andere hoek zie staan.
Noor, Demi en Amy zijn –zoals ik al zei- nog steeds mijn beste vriendinnen, Evan en Mariah zijn nog steeds een koppel en ik krijg het nog steeds warm als ik Evan zie.
‘Dag meiden!’
‘Dag Isaline,’ klinkt het in koor. Ik bekijk mijn vriendinnen één voor één. Noors blonde haren zijn opgestoken en haar zwarte bustierjurkje is prachtig. Demi draagt een donkergroen, halflang jurkje waardoor haar groene ogen mooi geaccentueerd worden en Amy draagt een kersenrood jurkje met een prachtige bloem op de borst. Ze zijn één voor één prachtig gekleed voor ons eindejaarsbal.
‘De zes jaar in deze middelbare school zijn al voorbij,’ zucht Amy met tranen in de ogen.
‘Ik weet het, het is veel te rap gegaan. Ik zal jullie missen…’
‘Groepsknuffel!’ We gaan met zijn vieren dicht bij elkaar staan en knuffelen elkaar. Als we elkaar loslaten zie ik dat Noor staat te wenen.
‘Hé Noor, je moet niet wenen, denk aan de speech van Alex daarnet…’ De woorden van Demi zetten me aan het denken.
“In onze periode op deze school hebben we geleerd. Geleerd uit de lessen die we kregen, maar ook geleerd uit onze fouten. We hebben allemaal fouten gemaakt, wie maakt dat niet in zijn puberteit? We waren roekeloos, deden domme dingen en kregen spijt. Gelukkig werden we vergeven als we dat verdienden.
En nu is het einde er dus. Het einde van onze middelbare schooltijd. Maar niet alleen het einde, het is ook het begin. Daar moeten we aan denken, het is het begin van ons echte leven. De middelbare school kunnen we achter ons laten. Achter ons laten, maar niet vergeten. Want de vele dingen die we geleerd hebben, moeten we onthouden en gebruiken in het begin van ons nieuwe leven. Een nieuwe start, voor ons allen. Want, zoals ze zeggen, elk einde is het begin van iets nieuws. Voor ik deze speech afsluit, wil ik nog één iets zeggen: Never say goodbye, because saying goodbye, means going away. And going away, means forgetting. En dat, lieve klasgenoten, is de reden waarom ik vandaag geen vaarwel zeg. Want dit is geen afscheid, het is gewoon een tot ziens, want ik weet dat ik jullie ooit allemaal terug zie. Tot ziens, vrienden van me!”
Dat waren de exacte woorden van Alex en ik moet toegeven, ze hebben indruk op me gemaakt. Hij heeft me aan het denken gezet, over Evan.
Ik hoop dat ik Evan ooit kan ontmoeten en begroeten zoals gewone vrienden dat doen. Ik hoop dat ik hem ooit kan zien lopen zonder dat ik begin te blozen. Ik hoop dat ik hem ooit achter me kan laten. Achter me kan laten, maar niet vergeten, zoals Alex zei in de speech…
Evan heeft nu eenmaal een speciale plaats in mijn hart en daar zal hij altijd blijven, hoeveel pijn het me ook doet. Want zoals gezegd wordt: The pain of love will last forever…