25. Was ist los, Maaike ?

We hadden die middag nog tot 17 uur 30 bij Bill en Tom gezeten. Het was nog vrij gezellig geweest, alleen spookte dat ene zinnetje nog steeds door mijn hoofd. Gewoon vrienden. Ik en Friedolien waren al een tijdje in stilte naar huis aan het fietsen toen Friedolien plots haar keel schraapte. “ Wat is er ?” vroeg ze. Ik schrok op uit mijn gedachten. “ Niets,hoor. Ik was gewoon even aan deze middag aan het denken.” Zei ik, wat waar was. “ Er is niets? Komaan Maaike, ik zie ook wel dat je zit te piekeren. Is er iets gebeurd, heeft Bill iets gezegd toen jullie boven zaten?” probeerde ze te raden. “ Nee,hoor. We hebben goed gepraat op zijn kamer.” Zei ik en ik probeerde te glimlachen. “ Wat is er dan?” vroeg ze nogmaals. Ik schudde mijn hoofd en kreeg een krop in mijn keel. Ik probeerde die weg te slikken. “ Maaike…” spoorde ze me nogmaals aan, maar nog steeds zei ik niets. “ Is het …” ze zweeg even. “ Gaat het over het feit dat hij zei dat jullie maar ‘ gewoon vrienden’ zijn?” ik voelde die krop in mijn keel terug opkomen en probeerde hem terug in te slikken. “ Maaike, zeg iets.” Smeekte Friedolien “ Het gaat daarover,hé.” Ondertussen waren we aangekomen aan mijn straat, en zoals gewoonlijk stopte we even om afscheid te nemen. “ Ik zie je morgen op training?” vroeg ik. Ik wilde er niet over praten. “ Maaike …” zei Friedolien, ze fluisterde bijna. “ Tot morgen.” Zei ik met een bibberende stem en ik reed mijn straat in. Friedolien bleef echter even staan en staarde me na. Toen ik nog even achter me keek, zag ik hoe Friedolien haar hoofd schudde en terug verder fietste.

De volgende dag …

Ik zat in de kleedkamer en was me aan het omkleden. Ik had een sms naar Friedolien gezonden dat ik vandaag iets eerder ging vertrekken naar de turnschool, omdat ik nog eerst een boodschap moest doen voor mijn moeder. Maar dat was eigenlijk niet waar. Ik wilde gewoon even alleen naar zijn, en nadenken. Net toen ik mijn korte trainingbroek had aangetrokken vloog de deur open. “ Kloppen ken je ook niet?” zei ik al lachend. “Sorry.” Zei Friedolien vrolijk. Ik lachte even naar haar en draaide me toen om. ik deed mijn gewoon T-shirt uit en nam mijn sporttopje uit mijn rugzak. Het was weer stil tussen ons. Het leek precies of we ruzie hadden, maar dat was niet zo. ik moest deze keer maar beginnen met praten, dacht ik bij mezelf. “ Hé, Frie, over gisteren.” Begon ik. Ze draaide haar hoofd om en keek me hoopvol aan. “ Sorry.” Zei ik. “ Het is niet erg.” Antwoordde ze meteen. “Het komt gewoon… ja.” ik aarzelde. “ Vertel nou maar, je weet dat je me kunt vertrouwen.” Ging Friedolien rustig door. “ Welja, het komt dus omdat … Ja, omdat hij had gezegd dat we ‘gewoon vrienden’ waren.” Fluisterde ik. Friedolien knikte en zei: “ Ik dacht het wel.” Ze liet haar rugzak vallen en kwam op me afgelopen. “ Kom hier.” Zei ze en ze gaf me een knuffel. Het voelde goed. Het voelde echt goed om even steun en begrip van haar te krijgen. “ Misschien bedoelde hij het zo niet.” Probeerde ze me terug positief te laten denken. “ En ook, jullie kennen elkaar nog maar net. Je weet toch ook dat Tom gewoon directer is dan Bill?” ik dacht even na en knikte van ja. Friedolien glimlachte naar me. “ Kop op!” riep ze bijna “ De moed niet opgeven.” Ik moest terug lachen. Op dat moment werd er op de deur geklopt en kwam Irina binnen. “ Zijn jullie klaar? Training begint zo.” zei ze. Ik en Friedolien zeiden weer in koor : “Ja, coach.” “Oké, tot zo meteen.” Zei Irina en ze sloot de deur weer. Friedolien kleedde zich snel om en ik deed nog mijn teenschoentjes aan en samen liepen we door de gang op weg naar de sportzaal.