The Roadrunner

Terwijl Jason zich douchet zetten Lucy en Linde de spulletjes weg en hangen enkele dingen op. “Wie steekt er ook een verfbommetje bij zijn verfspullen.” Grinnikt Linde. “Weet je, dat verfbommetje snap ik nog. Maar niet dat je vergeet dat je het er zelf ingestoken hebt.” Lacht Lucy erdoor. Een tijdje later komt de frisgewassen Jason de kamer binnen, met zijn verfdoos. “Jason, volgens mij moeten we hier niet meer schilderen. Het idee was leuk, maar zo is het ook mooi.” Begint Linde. “Dus wat je wilt zeggen is dat ik voor niets een verfbom in mijn gezicht gekregen heb.” Eindigt Jason met een gezicht op onweer. Hij verlaat de kamer zonder een woord te zeggen. Linde trekt haar schouders op en de twee meiden perfectioneren, voor zo ver het kan, de kamer. Een kleine 10 minuten later verlaten ook zij de kamer en zien een lachende Jason in de zetel zitten. Hij kijkt een cartoon op de tv, de Roadrunner. ‘Miep miep.’ verlaat de tv en Jason begint weer te lachen. Hij heeft soms echt het gedrag van een zesjarige. In ieder geval is zijn humeur opgeklaard. Dan Linde neemt afscheid van Lucy en Jason en gaat naar heer eigen appartement. Lucy gaat mee in de zetel zitten en kijkt mee tv. “Pizza?” Vraagt Jason als het programma afgelopen is. “Lekker. Hawaï voor mij.” Jason staat op, neemt de telefoon. Toetst het nummer in, wat hij blijkbaar uit het hoofd kent, en bestelt. Binnen een kwartier staat de pizzajongen al voor de deur. “Ik doe wel open.” Jason snelt naar de deur, neemt onderweg wat geld uit een laatje, en doet open. Hij betaalt de man en neemt de pizza mee naar het salontafeltje. Samen eten ze voor de tv hun pizza op.
Wanneer Lucy in ‘bed’ ligt, kan ze de slaap niet vatten. Hoe de dag verliep van het wakker worden in haar comfortabele bed tot het liggen op een matras op de grond. Van haar rijkeluisleventje naar … niets eigenlijk. Het dringt nog steeds niet door dat ze morgen niet gewoon naar de stad kan gaan om er rond te hangen. In plaats daarvan gaat ze voor het eerst in haar leven echt werken. Dan ook nog een job waarvan ze dacht het nooit te doen. Het sprookje is voorbij. Nog steeds kan ze niet slapen, de klap komt nu pas aan. Ze kan niet meer terug. Ze moet en zal bewijzen dat ze wel op zichzelf dingen kan doen. Als ze nu terug zou gaan zou ze toegeven, dat gunt ze haar ouders niet. Ze zal, koppig hoe ze is, haar doel bereiken. Opeens valt er een klein straaltje licht binnen. Jason staat in de deuropening. “Lucy?” Fluistert hij zachtjes. “Ja?” “Slaap je al?” “Wat een vraag, wat is er?” “Dacht dat je wel wat gezelschap kon gebruiken.” Hoewel ze het niet kan zien, is ze zeker dat hij nu met zijn wenkbrauwen aan het wiebelen is. “Wie heb je mee dan?” Vraagt ze speels terug. “Huh? Ik bedoelde mezelf eigenlijk.” Krijgt ze een verbaast antwoord. Spontaan schiet ze in de lach. Gek ding. “En?” Vraagt hij wanneer ze uitgelachen is. “Hangt er vanaf, wat zijn je bedoelingen?” “Niets, gewoon slapen.” “En ik moet dat geloven?” “Ja!” Hij springt op haar bed. “Dus?” “Oké, gewoon slapen hoor!” Hij kruipt mee onder de dekens. Samen liggen ze krap op elkaar in het bed. Maar toch gezellig. Of het nu aan Jason of de uitputting ligt, ze valt toch in slaap.

Zelf vind ik dit een saai stuk x]
Maar zat wat vast...