At The Apartment

Samen met Jason en Linde loopt Lucy de trap op. Met in de ene hand haar koffer en in de andere de trapleuning die ze vermoeid vasthoudt. ‘Hebben ze hier nog nooit gehoord van een lift?’ Vraagt Lucy vermoeid. ‘Zo erg is het toch niet, gewoon wat conditie.’ Probeert Linde haar op te vrolijken. ‘Wel als ik die conditie thuis heb laten liggen.’
Na nog enkele treden gelopen te hebben komen ze aan bij het appartement van Jason. ‘Welkom in het paradijs.’ Zegt hij met een grote grijns op zijn gezicht. Lucy gaat achter de 2 binnen en kijkt haar ogen uit. In plaats van een paradijs lijkt het op een stort, hoe kan iemand leven in deze bende. ‘Leuk eh?’ Grijnst hij nog steeds, trots op zijn rommel. ‘Ja hoor’ faket ze dan. Dan loopt Jason langs een weggetje, versta stuk tapijt niet bedekt met verhuisdozen, pizzadozen en dat soort, naar een deur bijna niet zichtbaar door die rommel. Hij zet enkele dozen opzij zodat de deur open kan. ‘Hier kan je slapen.’ Met z’n drieën gaan ze het kleine kamertje in. Er ligt nog een matras en er staat een stoel aan een bureautje. Door het kale behang heeft de kamer een koude invloed. ‘Misschien niet het beste, maar we kunnen het opknappen. Ik heb nog wel wat dingen voor aan de muur en om op de bureau te zetten.’ Begint Linde opeens. ‘Laten we beginnen. Ik heb ergens nog wel verf liggen.’ Gaat Jason verder. ‘Dat heb je toch niet? Er staan toch nergens potten verf?’ Vraagt Linde. ‘Ik heb toch ook niet gezegd dat het potten verf waren. Ik heb nog plakkaatverf.’ ‘Mat dat beetje krijg je die muren niet geverfd.’ ‘Dan maken we toch figuurtjes.’ Blijft hij doorgaan, trots op zijn idee. Soms heeft hij nog de gedachtegang van een kind van 6. ‘Maakt mij niet uit. Lijkt me wel een leuk idee.’ Mengt Lucy zich. ‘Ik ga de verf zoeken!’ En weg was hij. ‘Ik ga wat dingetjes halen dan in mijn appartement.’ ‘Is je appartement ver?’ ‘Nee, een gang verder.’ ‘Geen trappen?’ ‘Nee.’ ‘Dan ga ik mee.’ Samen lopen ze de gang door op weg naar Lindes appartement. Eenmaal binnen kijkt Lucy weer haar ogen uit. Vergeleken met Jasons stort, is dit de hemel. Alles mooi opgeruimd en netjes weggezet. Linde loopt naar een opbergkast en doet die open, haalt er een paar dozen uit en zet die op het salontafeltje. ‘Kijk eens, kies maar wat dingetjes uit.’ Na een 10 minuten gekeken te hebben, steken ze wat ze meenemen in een doos en de rest terug in de kast. Samen lopen ze terug naar Jasons appartement. Eenmaal daar aangekomen zien ze Jason in een lachwekkende positie. Zijn shirt zit onder de grijze bijna zwarte verf. Zijn gezicht staat op onweer. De meiden kunnen het niet laten en barsten in lachen uit.

Tips en ideetjes zijn altijd welkom, net als de reacties x]