At The Coffeehouse

Eenmaal op straat, heeft Lucy geen idee waar ze naartoe kan. Shauni kan niet, daarmee bewijst ze niets. Ze besluit om naar de stad te gaan. Daar aangekomen gaat Lucy ergens op een bankje zitten om haar gedachten op een rijtje te zetten. Wat moet ze nu doen? Ze kan nergens heen en heeft maar weinig geld op zak. Uiteindelijk gaat ze een klein koffiehuisje binnen. Ze zet zich aan een tafeltje en bestelt wat. Ze heeft nog steeds geen idee wat ze gaat doen. Hoe helpen anderen zichzelf uit zo’n situatie?
Opeens komt er een jongen van haar leeftijd aan haar tafeltje zitten. Hij steekt wat blonde lokken achter zijn oren terwijl hij haar bekijkt met een glimlach. ‘Ik ben m’n gsm- nummer vergeten, mag ik die van jou hebben?’ Er komt een klein glimlachje op haar gezicht. Deze zin heeft ze nog niet vaak gehoord. Voordat ze nog iets kan zeggen staat er een meisje, ook van onze leeftijd, achter de jongen. ‘Hij stoort u toch niet, hoop ik?’ Bij de laatste twee woorden kijkt ze geërgerd naar de jongen. ‘Ik deed niets verkeerd hoor.’ Zegt de jongen en hij een nepverbaasd gezicht trekt. Het meisje richt zich weer tot mij. ‘Sorry voor Jason hier. Die vliegt op iedereen met borsten.’ En weer kijkt ze geërgerd naar de jongen, die Jason noemt. ‘Ik vond het niet erg hoor.’ Mengt Lucy zich, met een glimlach, in het gesprek. ‘Zie, ik viel haar niet lastig, dus je mag gaan, kunnen de grote mensen praten.’ Probeert Jason haar af te wimpelen. ‘Ik ben Annelies, als hij vervelend is, stuur hem dan maar terug. Wij zitten ginder in de hoek.’ Geeft het meisje, dat Annelies noemt op. En ze gaat terug aan een tafeltje zitten met andere mensen. ‘Dus… waar waren we gebleven?’ Leidt Jason haar terug naar het gesprek. ‘Ohja, je ging me jouw nummer geven.’ Zegt hij terwijl hij doet alsof hij daar eeuwen over heeft moeten doen. Hij is best grappig. ‘Dan zou ik eerst mijn nummer moeten herinneren.’ Speelt ze mee. Hij krijgt een grijns op zijn gezicht. ‘Kan ik helpen?’ Vraagt hij terwijl hij lichtjes met zijn wenkbrauwen wiebelt. Bijbedoelingen. Met haar vinger gebaart ze dat hij dichter moet komen. Wat Jason meteen doet. Hoe dichter hij komt, doe groter zijn grijns wordt. Ze gaat naar zijn oor hangen en zegt droog. ‘Ik lust nog wel een koffie.’ Hij trekt zich terug en zijn grijns verandert in een verbaast gezicht. Zijn gezicht is onbetaalbaar. Ze schiet spontaan in de lach. Hij heeft door dat Lucy zijn spelletje meespeelde en staat op. Hij verdwijnt richting de toog en laat Lucy verbaast achter. Ze richt zich naar het raam en kijkt naar buiten, als opeens iets voor haar wordt gezet. Verbaast kijkt ze over zich waar Jason zich terug heeft neergezet. ‘Je wou toch nog een koffie.’ Verklaart hij. Lucy begint te glimlachen, rare jongen. ‘Totdat je jouw nummer terug weet wil ik je naam weten.’ ‘Lucy.’ ‘Ik heet Jason, maar dat wist je waarschijnlijk al.’ Vertellen ze elkaar wanneer ze elkaars handen schudden. ‘Woon je hier in de buurt?’ Vraagt Jason. ‘Ja en nee, ik woon eigenlijk net buiten de stad. Maar op dit moment woon ik daar niet meer.’ Legt Lucy uit. Jason trekt een niet begrijpend gezicht. ‘Jij?’ Vraagt ze dan maar. ‘Ja, in een straat verder, heb een appartementje daar.’ ‘Leuk.’ ‘Maar als je nergens woont, waar slaap je dan?’ ‘Dat vraag ik me ook af.’ Grapt ze. ‘Wil je anders bij mij slapen vanacht?’ Ze kijkt hem raar aan. ‘Gewoon een wildvreemde in huis halen?’ ‘Is wel vaker gebeurd hoor.’ Zegt hij met een grijns. ‘Dat geloof ik wel.’ Grinnikt ze. ‘Mijn huisgenoot is toch pas verhuisd, zijn kamer staat leeg. Dan kun je daar slapen.’ ‘En er zijn geen bijbedoelingen ofzo?’ ‘Nee.’ ‘Waarom ook niet, alles beter dan op de koude stoepstenen.’ Gaat ze in op zijn aanbod.

Reactie...