The Beginning

“Mam!” wordt er door het huis geroepen. Lucy komt de huiskamer binnen waar haar moeder zit te lezen. “Hoi mam.” Begint Lucy met een lief stemmetje. Natuurlijk ziet haar moeder het al aankomen. Ze heeft iets nodig. “Mag ik nog wat geld, Shauni en ik willen gaan shoppen.” Haar moeder kijkt op vanuit haar boek. “Alweer? Heb je nog steeds niet genoeg kleren?” “Mam…” begint ze met wat zieligheid in haar stem. “Ik wil gewoon op pad.” “Dat kan toch ook zonder geld.” Lucy spant haar knokkels wat op en begint te zeuren. “Oh, mam. Laat me toch gewoon shoppen. Dan ben je ook van me af. Het hoeft niet veel te zijn. Echt mam, asjeblieft.” Met puppyoogjes kijkt ze haar moeder aan. “Nee meid. Je hebt deze maand al genoeg uitgegeven. Als je zo graag wilt gaan, dan ga je. Maar je krijgt geen geld.” Vertelt haar moeder kordaat. “Oh, dit is zo oneerlijk. Jullie laten me nooit iets leuk doen! Ik mag hier nooit wat!” roept Lucy. Stampvoetend loopt ze de kamer uit. Richting haar eigen kamer, waar ze de deur hoorbaar dichtslaat. In dezelfde huiskamer komt haar vader verbaast binnen. Niet wetend wat er zo net is gebeurd. Waarop de moeder de situatie uitlegt.
Op haar kamer laat Lucy zich op haar bed vallen. Als ze wat gekalmeerd is, neemt ze haar gsm. Ze sms’t naar Shauni dat ze toch niet mee kan, tegen haar zin. Als niet veel later haar sms verzonden is, wordt er geklopt op haar deur. Waarna haar ouders binnenkomen. Beide settelen ze zich aan het bedeinde. Lucy weet hoe laat het is, een o zo geweldig gesprek over dat geld niet aan bomen groeit. “Lucy, je begrijpt toch dat we je nu geen geld gaan geven. Je hebt deze maand al zoveel uitgegeven. Je weet het, ik heb geen geldezel. Je moet beter leren omgaan met je geld.” Vertelt haar vader. “Als je zo graag extra geld wilt hebben, moet je het zelf verdienen.” Eindigt haar moeder. “Maar voor deze ene keer, echt de laatste keer dat ik extra geld vraag. Asjeblieft, ik zal hierna me aan mijn zakgeld houden.” Waagt Lucy nog een poging. “Nee.” Zeggen beide ouders tegelijk. “Je moet leren om niet steeds van ons af te hangen als het op geld neerkomt. Eigenlijk ben je op meer vlakken van ons afhankelijk. Zolang je dat bent, beslissen wij over het geld dat we wel of niet aan je geven.” Is de reactie van haar vader. “Dus ik ben helemaal afhankelijk van jullie, dat geloof ik niet! Ik zou best voor mezelf kunnen zorgen! Jullie maken een drama over niets!” is Lucy’s ietwat boze reactie. Haar ouders kijken haar hoofdschuddend aan. “Oh, jullie geloven me niet! Zal ik het bewijzen?! Jullie hebben ongelijk” roept Lucy terwijl ze haar ouders uit haar kamer werkt. “Je kamer is ook van ons, daarmee bewijs je niets.” Zegt haar vader spottend vanachter de deur. Daar heeft hij gelijk in. Ze besluit daarom om haar koffer te pakken. Om daarna het huis uit te gaan en haar eigen weg te gaan. Ze moet en zal bewijzen dat ze haar eigen leven kan leiden zonder hulp van haar ouders!