12. Verdriet

Plotseling hield het bos op. Eerst dacht ik dat we bij een open plek waren gekomen, maar het bos hield gewoon op. Waar ik anders de mist van de nevelvelden had moeten zien, zag ik nu enkel wegen, weilanden en gebouwen. "Het halve bos is weg," mompelde ik, "We zijn nog niet eens langs de nevelvelden gekomen!" Sven legde een hand op mijn schouder. "Rustig maar, Maiko," zei hij sussend, "Er is niets aan de hand." Ik besefte dat ik helemaal verstijfd was en ontspande mijn spieren. "Sorry," zei Pandora schamper, "Maar wat bedoel je precies met 'het halve bos is weg'? Zo heeft het er hier altijd al uitgezien. Tenminste, voor zo lang ik me kan herinneren. En wat zijn de 'nevelvelden'?" Ik keek Pandora niet-begrijpend aan. Hoe kon het er hier altijd al zo hebben uitgezien, terwijl ik eergisteren nog door de nevelvelden had gerend? "Toen ik eergisteren door het bos rende, waren daar de nevelvelden," zei ik, wijzend naar de overkant van de weg, waar talloze monsters - of 'auto's', zoals Pandora ze noemt - overh reden, "En het bos strekte zich veel verder uit. Hoe kan dit er dan altijd al geweest zijn?" Pandora rolde met haar ogen. "Doe niet zo belachelijk," zei ze, "Kom, we gaan naar huis." Ze draaide zich om en liep weg.

We zaten in Pandora's kamer. Pandora leek nogal in de war te zijn. Ze ijsbeerde door de kamer en mompelde in zichzelf. Sven keek ongerust van Pandora naar mij. Liwe lag op de grond, staarde naar het plafond en had geen aandacht voor wat er om haar heen gebeurde. Ik zat stil in een hoekje, en wachtte af. "Pan," zei Sven, "Doe eens even rustig! Er is vast overal een logische verklaring voor." "Natuurlijk is er een logische verklaring voor," riep Pandora uit, "Ze zijn gewoon gek! Ze hallucineren, ze zijn niet goed bij hun hoofd! Of het zijn gewoon bedriegers, profiteurs!" Ze stormde de kamer uit. Ik keek haar geschrokken na. Sven sprong overeind, wilde Pandora achterna gaan, maar draaide zich om naar Liwe en mij. "Sorry," zei hij, "Ze is nogal overstuur. Ze... ik ga haar even kalmeren, goed?" Ik knikte, maar kon de tranen in mijn ogen niet tegenhouden. Ik was geschrokken van Pandora's uitbarsting. Ze had af en toe wel bot gedaan, maar verder leek ze me aardig. Blijkbaar dacht ze anders over mij en Liwe dan ik had gedacht... Ik veegde snel mijn tranen weg en keek naar de grond, waardoor een gordijn van krullen mijn gezicht verborg. Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder. "Niet huilen," fluisterde Sven geruststellend, "Het spijt me echt dat Pandora zo doet. Ik zal met haar gaan praten." Ik knikte en Sven verliet de kamer. Ik voelde me stom omdat ik moest huilen. Ik keek naar Liwe, die nog steeds naar het plafond staarde. Ik moest me vermannen, ik moest er nu voor Liwe zijn. Ik was de grote zus, ik moest Liwe troosten en niet zelf gaan huilen. Ik schoof naar Liwe toe. Haar anders zo vrolijke, nieuwsgierige gezichtje stond treurig en grauw. Ze kwam overeind en ging op mijn schoot zitten. Even zaten we zwijgend op de grond. "Maiko," snikte Liwe uiteindelijk, "We komen nooit meer thuis, hè?" Ze barstte in huilen uit. Hevig snikkend klampte ze zich aan me vast, opgerold op mijn schoot met haar armen om me heen geslagen. Ik wreef sussend over haar rug. Zoals Liwe nu zat, leek ze nog kleiner, nog jonger, nog breekbaarder. Een bleek, porseleinen popje leek ze, treurig en fragiel. Ik voelde weer tranen achter mijn ogen prikken, maar ik liet ze niet komen. Ik moest sterk zijn nu. Ik kreeg sterk het gevoel dat ik Liwe moest beschermen, voor haar moest zorgen. Zo bleven we zitten, Liwes hevige gesnik was overgegaan in stille tranen en ik fluisterde sussende woordjes en wiegeliedjes in haar oor. Eén enkele traan biggelde stilletjes over mijn wang naar beneden. Ja, ik moest voor Liwe zorgen, dan kwam het allemaal wel goed. Hopelijk.