~40

“Ow, over Yami. Stom, he?” Yu schudt zijn hoofd en slaat zijn armen om me heen. “Tuurlijk niet, liefje.. Hij is ook gewoon angstaanjagend.” Ik knik en tril een beetje. Yu denkt dat het door Yami komt, maar eigenlijk heeft het er meer mee te maken dat ik bang ben. Bang voor mijn kindje. Bang dat zijn ,of haar geboorte alles gaat verpesten. En ik kan niet zeggen, dat ik niet bang ben voor de geboorte zelf. Bang voor de pijn en bang dat Yu het niet kan begrijpen en bij me weggaat. Daarom houd ik het geheim. “Liefje? Gaat het wel? Je trilt helemaal! Kom hier. Alles gaat goed komen. Shht, stil maar.” Ik kan gewoon niet stoppen met trillen en Yu’s armen blijven geruststellend om me heen geklemd. “Ik haat nachtmerries, ik kan er niet tegen.” Yu knikt en staat op. Als hij wat in kastjes heeft zitten rommelen, haalt hij een doosje tevoorschijn. “Wat is dat?” Yu lacht en opent het. Er zit een ketting in. Er hangt een bedeltje aan in de vorm van twee gekruiste zwarte vleugels. “Een kado van mij. Zodat je altijd aan me blijft denken.” “Oh, Yu het is zo mooi, dank je! Ik houd van je.”Yu glimlacht en drukt een kus op mijn lippen. “Ik doe hem wel even om.” Ik knik en wacht tot Yu hem vast heeft gemaakt. Daarna geef ik hem een knuffel en een kus op zijn wang. “Kom, dan gaan we.” Yu knikt en komt het bed uit. Hij kleedt zich aan en volgt me dan naar de woonkamer waar iedereen al zit. “We hebben een plan.”Begint Ismael gelijk als we binnenkomen. De jongens kijken me allemaal vragend aan. “Wat voor plan?”Vraagt Kiro me voorzichtig. Ik schud kort mijn hoofd, “Wat wil je nou, Rose? Wat? Gaan we hem serieus vermoorden, of hoe zit dat?” De jongens kijken me verbaast aan en vooral Yu’s angst is te voelen. “Ja, dat is het plan. En doe je mee. Of ben je niet ervaren genoeg. Want dan gaat het fout.” “Oh, kom op Ismael. Je kent me toch. Ik laat jullie niet alleen gaan. Echt niet!” Ismael knikt en loopt op me af. “Dat is wat ik wilde horen.” De jongens kijken me nog steeds wat bang aan. “Rustig maar, we redden ons wel.”Yu knikt maar ik zie zijn angst. “We zullen goed op haar letten. Om meerdere redenen.” Rose ogen gaan even naar mijn buik en ik weet wat ze bedoeld. Yu knikt. “Maar wat is het plan?” Rose kijkt me aan. “Een confrontatie bij zonsondergang.” Ik knik “En verder geen strategieën?” Rose schud haar hoofd. “Hij heeft de laatste tijd teveel gevochten, dus hij heeft geen energie meer over. “ Ik knik begrijpend. “Zonsondergang…” Laat het het laatste gevecht zijn. Ik wil dit niet meer. Al deze problemen.

De rest van de dag gaat langzaam voorbij. Yu heeft me de hele dag dicht bij hem gehouden. Alsof hij bang was, voor wat er gaat komen. Niet dat ik het erg vond. Yu was ook gewoon te lekker warm. Ik ben een paar keer in slaap gesukkeld, dus nu zit ik vol met energie. De zonsondergang kleurt de lucht oranje en Yu pakt mijn handen vast. “Alsjeblieft, doe voorzichtig…” Ik knik kort en druk een kus op zijn voorhoofd. “Blijf jij alsjeblieft hier zo ver mogelijk uit de buurt.” Yu knikt. “We gaan naar een huis aan de rand van de stad. Maak je maar geen zorgen.” Ik knik kort en kijk hoe de jongens een andere richting op gaan dan wij. Natuurlijk maak ik me wel zorgen…