10. Eerst eten, dan denken

"Zeg Maiko," zei mijn moeder, "Heeft Pandora dat shirt niet ook?" Achter me zag ik Maiko verstijven. Ze viel duidelijk stil. "Ja," zei ik snel, "toevallig hè?" Ik trok Maiko achter me aan, de trap op. Ze keek me verontschuldigend aan, en haar lippen vormden geluidloos het woord 'bedankt'. Maiko had nog heel wat te leren. We hadden haar verhaal de hele middag gerepeteerd, en nu klapte ze dicht bij een vraag die er nauwelijks wat mee te maken had! Ik hoopte maar dat onze boswandeling morgen iets zou opleveren, ook al was ik er vrijwel zeker van dat er aan de andere kant van het bos geen dorp, maar een snelweg was. Een half uur na mijn moeder kwam mijn vader thuis. Het was inmiddels half zeven, en mijn moeder was net begonnen met koken (Sven had Maiko en Liwe van tevoren alles uitgelegd over de maaltijd - gehaktballetjes, sla en pasta met pesto - zodat ze geen domme vragen zouden stellen aan tafel). We gingen niet naar beneden toen mijn vader thuiskwam, want we hadden besloten dat we het beste zo min mogelijk tijd bij mijn ouders door konden brengen. Maar natuurlijk moest de tafel gedekt worden, en algauw werden Sven en ik naar beneden geroepen. Terwijl wij de tafel dekten, aaiden Maiko en Liwe de hond. Lau scheen Maiko erg te mogen. Mijn vader liep naar Maiko toe en stak zijn hand uit. "Hallo," zei hij, "ik ben Harm, de vader van Sven en Pandora." Maiko keek verlegen op en schudde mijn vaders hand. "Maiko." zei ze zacht. "Hallo," zei Liwe vrolijk, "ik ben Liwe, Maiko's zusje." "Hoi Liwe," zei mijn vader glimlachend, "leuk je te ontmoeten." Vervolgens liep hij naar de keuken om te kijken hoe het eten ervoor stond. De tafel was inmiddels gedekt, en Sven en ik gingen bij Maiko en Liwe op de bank zitten. Ik bekeek de twee meisjes eens goed. Waar zouden ze vandaan komen? Misschien hadden ze wel last van waanvoorstellingen, misschien kwamen ze wel uit een gesticht. Vooral Maiko was een raadsel. Ze had er grote moeite mee om tegen mijn ouders te liegen, terwijl het verhaal dat ze mij heeft verteld nooit waar kan zijn! Ze zou toch niet echt door de tijd zijn gereisd? Mijn gedachten werden onderbroken door mijn moeder, die het eten op tafel zette. Hongerig stond ik op en ging aan tafel zitten. Peinzen kon wachten, nu eerst eten.