50-let-me-go

"aah waarom kom ik hem ook overal tegen" schreeuwde ik boos "rustig nou maar het schooljaar ik bijna voorbij en dan hoef je hem voor een tijd niet te zien"zei hij vrolijk en aan die gedachten werd ik een stuk blijer. Om 10 uur liep ik terug naar mijn eigen kamer ik zou voor de verandering eens daar slapen ik was vergeten hoe gezellig het was met mijn vriendinnen we hadden al even niet meer zo geroddeld. Om een uur of 2 gingen we eindelijk slapen de volgende morgen liepen we met z'n alle half dood naar de grote zaal toe er werd flink heen en weer geschreeuwd tussen Griffoendor en zwadderig "wat is er aan de hand?"vroeg ik gapend aan Charlotte met mijn ogen half dicht "het is vandaag de wedstrijd Griffoendor heeft alles gewonnen en jullie maar jullie moeten vandaag tegen hun"zei ze vrolijk. Mijn ogen vlogen open "wat is dat vandaag"schreeuwde ik boven de herrie uit en heel veel mensen keken mij aan maar ik trok me er niks van aan en ging zitten en pakte een broodje net toen ik een hap wou nemen werd het broodje uit mijn handen gepakt en klapte ik met mijn tanden op elkaar. "hé"riep ik boos en keek degene die mijn broodje vast had met een vernietigende blik aan "hier nu"zei ik boos "we moeten omkleden"zei Marcus vrolijk -voor zover dat kon met zijn gemene kop- "dat doe ik wanneer ik dat wil"zei ik boos terwijl ik een nieuw broodje pakte en daar rustig een hap van nam. "nee wanneer ik dat wil"zei hij en hij riep Bakzijl en Wrakking. "neem haar mee"zei hij en liep weg ik werd aan mijn armen meegesleurd door de twee drijvers "oohh ik krijg jullie nog wel"zei ik sjagerijnig en werd meegesleurd "laat me nu maar los mijn spullen liggen in mijn kamer"zei ik terwijl ik naar de leerlingenkamer wou lopen maar dat lukte moeilijk want ze hielden mij vast. Ze liepen uiteindelijk toch naar de leerlingenkamer en lieten mij los ik rende naar mijn kamer en pakte snel mijn spullen en liep weer naar de leerlingenkamer en werd weer vast gegrepen "oké nu is het genoeg ik ben geen kind meer die niet zelf kan lopen laat me godverdomme los of jullie leven niet lang meer"schreeuwde ik boos, de leerlingen die nog in de leerlingenkamer zaten keken gelijk op toen ik begon te schreeuwen. Wrakking en Bakzijl keken me beide raar aan maar lieten me toch los ik liep tevreden opweg naar het zwerkbalterrein.