Please show me around

Justin ging op de stoeprand zitten en ik ging naast hem zitten. ‘Hoe kan het eigenlijk dat je Nederlands praat?’ vroeg ik. ‘Ik ben gewoon in Nederland geboren’ zei Justin ‘maar toen ik ontdekt werd woonde ik kort even in Canada. Dus de pers maakte er van dat ik in Canada woon.’ ‘Oh oke, vandaar.’ ‘Heb je zin om naar school te gaan?’ vroeg Justin. ‘Hm, nou niet zo. Het is het midden van het jaar, iedereen heeft al vrienden en dan kom ik er even aan.’ ‘Nou het komt vast wel goed, ik heb er zelf ook op school gezeten, het is best een leuke school.’ ‘Nou ik hoop dat ik de school ook nog kan vinden, ik ben er wel geweest, maar niet vanuit hier.’ ‘O, we kunnen er nu wel even naar toe gaan!’ zegt Justin. ‘ik weet toch waar het is. Heb je je fiets al?’ ‘Nee, die paste niet in de vrachtwagen, die komt later.’ Zeg ik. ‘O dan kan je wel bij mij achterop, zullen we nu gaan?’ ‘Eh oke is goed.’ Zeg ik. We lopen naar binnen en pakken onze jas, we lopen door naar de woonkamer waar onze ouders en Maarten nog zitten. ‘Wij gaan even naar Jasmijns nieuwe school’ zegt Justin ‘Tot zo!’ ‘Oke is goed’ zeggen allebei onze ouders ‘tot zo!’ ‘Ik loop achter Justin aan naar de schuur. Hij pakt zijn fiets en loopt naar buiten. Hij begint te fietsen en ik spring achterop.
We zijn een tijdje stil en ik probeer de route goed te onthouden. Dan gaat Justin opeens scherp de bocht door. Ik pak hem gauw stevig vast en ik hoor hem een beetje lachen. ‘Het is eng bij jou achterop zitten!’ zeg ik. ‘Ja, hou je maar goed vast’ zegt Justin. Justin begint een beetje te slingeren, maar ik hou me goed vast. Na ong. 10 minuutjes zijn we al bij de school. Ik spring van de fiets en Justin parkeert zijn fiets. Ik kijk naar het gebouw. Het is echt een groot gebouw, veel groter dan dat ik gewend ben van mijn oude school. Justin en ik gaan op een bankje zitten. ‘Denk je dat je de route morgen nog kent?’ vraagt Justin. ‘Nee, denk het eigenlijk niet’ zeg ik lachend. ‘Ik fiets morgen wel weer met je mee, je hebt trouwens toch geen fiets.’ ‘O ja klopt’ zeg ik. Dan voel ik mijn mobiel in mijn broekzak trillen en ik zie dat ik een smsje van Thijs heb. Doordat ik de hele middag al zo druk met Justin in mijn hoofd ben, vergeet ik Thijs een beetje. Ik open het smsje: ‘Hee schat, hoe is het daar nu? Is je kamer al helemaal ingeruimd? Zijn er leuke mensen in je buurt? Ik bel je vanavond nog wel even! Xxxxx’ Echt lief. Ik sms zo wel even terug. Ik stop mijn mobiel terug in mijn broekzak en ik zie dat Justin naar me zit te kijken. ‘leuk smsje?’ vraagt hij. ‘ja, eh, was een vriendin die vroeg hoe het nu gaat’ zeg ik. Shit waarom lieg ik nou? Ik heb toch een vriendje en dat mag hij best weten. ‘Zullen we weer gaan?’ vraag ik. ‘Ja, is goed’ zegt Justin.
We zitten weer op de fiets en Justin begint weer te slingeren. Ik was alleen niet voorbereid nu en ik val met een harde klap op de grond. Mijn handen en knieën voel ik schaven over de weg. Justin komt eraan gerent met een verschrikt gezicht. ‘Jasmijn! Gaat het?’ ‘Ja, het gaat wel’ zeg ik. ‘Kan je staan denk je?’ ‘Ja ik denk het wel’ Justin pakt me op en slaat dan zijn armen om mij heen. ‘Sorry, sorry!’ zegt hij. ‘Nee, maakt niet uit, ik had gewoon beter moeten opletten’ zeg ik terwijl hij nog steeds zijn armen om mij heen heeft. ‘Durf je nog wel achterop?’ zegt Justin. ‘Ja’ zeg ik en ik moet toch een beetje lachen. Justin ontspant z’n armen toen hij merkte dat ik moest lachen. Justin laat me dan los en bekijkt mijn handen. Ze zitten een beetje onder het bloed, maar ik zie dat het meevalt. Justin en ik stappen weer op de fiets en Justin fiets heel langzaam en zonder te slingeren door.
Justin rijdt mijn oprit op en ik spring van de fiets af. ‘Weet je zeker dat het gaat?’ vraagt Justin. ‘Haha, ja het gaat echt, Justin!’ zeg ik. ‘En dan moet je morgen weer bij mij achterop.’ ‘Ik pak gewoon je fiets en dan ga ik er snel mee vandoor’ zeg ik lachend. ‘Mag ik trouwens je nummer?’ vraagt Justin ‘dan sms ik morgen als ik er aan kom’ Ik geef mijn nummer en loop dan naar binnen.
Reacties?