Brand New Eyes/

Ik weet niet wat erger was, de pijn dat door mijn lichaam boorde of Jasper niet bij me voelen. De tijd leek niet te willen voorbij gaan, bleef maar door gaan en door gaan. Ik hoorde de stemmen om me heen, vroeg me af of er ooit een einde aan zou komen, maar kon nooit reageren. Een schreeuw liep over mijn lippen nog voor ik hem kon stoppen. Ik hoorde zijn stem, zijn zorgen en angst die daar te vinden waren. Ik had hem meer nodig dan ooit te voren. Zijn koelte, zijn stem, de kleur van zijn ogen, hem in het algemeen. Ik opende mijn ogen, probeerde adem te halen. Misschien lag het aan mij, maar de pijn leek af te zwakken bij het zien van zijn gezicht. Zijn vingers vlochten zich in de mijne, zijn lippen drukte een kus op mijn voorhoofd. Het deed de pijn weg ebben.
“Het is bijna over… het is bijna voorbij…” mompelde hij. Het was dus niet ik, de pijn werd minder. Ik sloot mijn ogen, perste mijn lippen op elkaar om de laatste kreten te smoren en nam diep adem. Mijn longen leken het niet te willen opnemen, alsof ze het niet nodig hadden. Het was alsof er genoeg adem was, maar mijn lichaam voelde het niet. Ik verstikt in mijn eigen lichaam, als een geest die door het duister dwaalt. Ik wou weg, ik wou dat de pijn voorbij zou zijn en dat ik Jasper kon zien. Zijn adem op mijn huid voelen en duizelen van zijn perfectheid. Ik klemde mijn tanden op elkaar toen weer een steek zich door mijn hart boorde. Van alle dingen in de wereld had ik alles gekregen. Mijn ouders, zus, Jasper en zijn familie, en nu… onsterfelijkheid. Hoewel ik nu liever wou sterven dan de pijn nog een seconde te moeten verduren. Het gif was als een monster dat je van binnenuit opvreten en enkel een leeg omhulsel overliet. Het werd zachter, iedere seconde dat ik aan Jasper dacht werd de pijn veel minder. Hij fluisterde woorden naar me, het deed er niet toe wat hij zei, het geluid van zijn stem was meer als genoeg. Het leek zo lang geleden dat de zoete klanken van zijn stem door mijn hoofd hadden gezworven. De hele lijdensweg had het beeld van Leyna door me heen gespookt. Haar zwarte ogen, haar witte huid en de grimas op haar ooit zo liefelijke gezicht. Het had de steken enkel erger gemaakt. Ik voelde een huid tegen mijn hand drukken. Niet warm genoeg voor Jacob, niet koud genoeg voor Jasper. Ik schrok op, sprong recht, negeerde de laatste pijn en drukte mijn rug tegen de muur. Voorzichtig, opende ik mijn ogen en voor het eerst zag ik de wereld door een nieuw stel ogen…