If I'm with you, I can handle anything...

Run away...
Ik hield zijn hand vast. Ik trilde ongemerkt.
'Je bent toch niet bang?' vroeg hij bezorgd. Ik keek hem aan in zijn grote bruine ogen. Ik schudde mijn hoofd.
'Een beetje maar...'
'Het komt goed lieverd...' zei hij. Hij knuffelde me. De trein raasde gewoon door.
'Weetje zeker dat je de juiste beslissing hebt gemaakt?' vroeg ik nog een keer voor de zekerheid.
'Ja... ik kies voor jou, voor niemand anders...' Ik glimlachte, maar toch voelde mijn lichaam nog onwennig aan. De spanning gierde gewoon door mijn lijf. Ik werd er zelf onrustig van. Tom begon me alleen maar meer te knuffelen om me rustig te maken. En weet je wat? Het hielp nog ook...
Eindelijk stopte de trein... Ik stapte uit en het eerste wat me opviel waren de bergen. Ik ademde de frisse lucht in...
'Hallo nieuw leven...' fluisterde ik. Ik keek naast me naar Tom. Hij glimlachte lief en pakte mijn hand. Ik kneep er zachtjes in. Hij trok me zacht mee naar de uitgang van het station. Ik was ondertussen gewend dat iedereen op hem af kwam rennen, maar hier liep iedereen gewoon rustig door. We gingen de taxi in en reden door de bergen waar we uitkwamen bij een grote, prachtige villa. Ik glimlachte. Goh... hier zou ik het inderdaad wel een tijdje vol kunnen houden. Ik knuffelde Tom.
'Welkom in ons paleisje,' zei hij terwijl hij de deur openduwde en me naar binnen leidde. Ik keek mijn ogen uit, alles was zo mooi en groot. Ik kon me niet voorstellen dat we hier echt waren om te verdwijnen... Maar toch was het zo. We hadden voor elkaar gekozen en zouden verdwijnen om bij elkaar te blijven...
Hier, in Zwitserland, bij een onbekend dorpje bovenaan de berg. Hier zouden we de rest van ons leven blijven.