De Droomjongen...

Bestaat hij? (goede versie)
Waarom vertrouwde ik hem? Ik had kunnen weten dat hij ook míjn hart zou breken. Net als de vele voorgangers. Hij zei dat ik de ware was. Misschien had ik beter moeten luisteren. Waarschijnlijk zei hij dat ik maar een rare was. Dat zei iedereen. Ik ademde de frisse lucht in.
Een one-night-stand, dacht ik verbitterd. Nog een stap... De ijzeren treden onder mijn voeten leken me wel terug naar beneden te willen trekken. Moest ik teruggaan? Nee! Daar... was alleen maar pijn. Pijn die ik niet wilde voelen. Pijn die dag in dag uit groter werd. Van je ouders krijg je altijd maar te horen dat je de mooiste bent. Dat niemand ter wereld beter is en dat jij speciaal bent zoals je bent. Maar ik weet de werkelijkheid... Niemand mag me... En niemand zal me ooit willen. Alleen omdat ik dik, lelijk en dom ben. Na een aantal jaren ga je ook wel in je eigen wereldje leven. En dan snap je ook niet meer waarom je niet meer speelt met de kinderen... Zodra je nog ouder wordt, snap je niet dat mensen zo close kunnen zijn. Elkaar alles kunnen vertellen en constant met elkaar bezig zijn. Dan besef je pas dat het niet normaal is om altijd maar alleen te zijn en geen vrienden te hebben.
Ik zuchtte. Ik keek achter me... Er was niemand. Om me heen ook niet... Boven me... Niemand... Onder me... Kwam iemand rustig aanlopen en merkte mij niet eens op. Zoals altijd. Ik was onzichtbaar, lucht. Ik was voor iedereen en zo had ik me ook laten gebruiken. Als je denkt dat er iemand van je houdt, stelt die je toch weer teleur. Ik streek mijn lange, zwarte, dikke haar uit mijn gezicht. Achter me oren. niet dat het veel nut had. De wind die om me heen speelde liet het weer langs mijn wangen vallen.
Zou ik gaan?
Hoe hard zou ik vallen?
Vast niet hard genoeg...
Ik verdiende de pijn, maar zo zou ik het niet eens voelen. Het was niet hoog genoeg.
Hoe lang zou het duren voordat iemand me zou vinden?
Hoe zouden ze kijken? Vast niet verdrietig. Ze kenden me niet...
Ze zouden vast blij zijn om van mij af te zijn...
Toch maar springen?
Ik durfde het niet! Ik wilde eigenlijk niet, maar aan de andere kant... Ik wilde niet langer lijden. Ik was 18, had genoeg van het leven gezien, had er niks van gemaakt en nu vond ik dat ik lang genoeg rondgeklooid had. Iedereen een slecht humeur geven door mijn aanwezigheid wild ik ze ook niet aandoen. Misschien dat ze blij waren als ik er niet meer was. Ja... waarschijnlijk wel. Ik voelde een traan over mijn wang rollen. Hij leek wel door mijn ijskoude wangen heen te branden... Het prikte gewoon. Ik kon het niet langer... Mijn leven was kut.
Niemand zou ooit om mij geven en degene waarvan ik voor het eerst dacht dat hij degene was die van me zou houden, ook al waren er nog 3 miljard meisjes, had mijn vertrouwen geschonden. Had me verleid, gebruikt en vervolgens in de steek gelaten. Afgedankt. Me alleen laten zitten in een kamer die ik niet kende. Ach... ik had ook niet zoveel moeten drinken, misschien dat ik dan verstandiger was geweest. Maar had het verschil gemaakt? Ik denk het niet.

Ik schoof voetje voor voetje dichterbij. Ik werd duizelig toen ik naar beneden keek. Ik ademde voor de laatste keer de lucht in. Ik keek door mijn ogen die verblind waren van de tranen. Ik beet op mijn lip en proefde voor de laatste keer bloed. Ik hoorde het geruis van de wind die me geruststelde. Het leek wel iets te vertellen. Ik spitste mijn oren:
Alles komt goed... We zullen je niet laten vallen. We nemen je mee naar het paradijs... Daar zal iedereen van je houden en zal je geen pijn, verdriet en woede meer voelen. Alleen geluk, liefde en hoop.....
Alles wat ik verlangde. Het was zo aanlokkelijk. Ik hoorde iets anders, maar besteedde er geen aandacht aan. Ik zette de laatste stap en sloot mijn ogen. Ik liet me vallen...


...


'Neeeeee!' hoorde ik van een plaats die ik niet kon inschatten. Hij was zo dichtbij, maar leek zo ver weg.
Waarom viel ik niet? Waarom hoorde ik geen gekraak van mijn botten die braken, waarom ademde ik nog steeds.
En toen... voelde ik plotseling weer iets onder mijn voeten. Een gezicht, zo bekend, zo mooi, was recht voor mijn ogen. Ik moest dood zijn... dit wás het paradijs.
Zachte wangen waar tranen over liepen, volle lippen met in de hoek een lippiercing, prachtige dreadlocks die rond dit mooie gezicht vielen en prachtige bruine ogen die me angstig aankeken.
'Wil je dat nóóit, nóóit, nóóit meer doen?'
Ik barstte in tranen uit en liet me in zijn armen vallen.
Hij was me niet vergeten, hij hield écht van me, hij was gewoon míjn droomjongen.



Bestaat hij? (zielige versie)
Waarom vertrouwde ik hem? Ik had kunnen weten dat hij ook míjn hart zou breken. Net als de vele voorgangers. Hij zei dat ik de ware was. Misschien had ik beter moeten luisteren. Waarschijnlijk zei hij dat ik maar een rare was. Dat zei iedereen. Ik ademde de frisse lucht in.
Een one-night-stand, dacht ik verbitterd. Nog een stap... De ijzeren treden onder mijn voeten leken me wel terug naar beneden te willen trekken. Moest ik teruggaan? Nee! Daar... was alleen maar pijn. Pijn die ik niet wilde voelen. Pijn die dag in dag uit groter werd. Van je ouders krijg je altijd maar te horen dat je de mooiste bent. Dat niemand ter wereld beter is en dat jij speciaal bent zoals je bent. Maar ik weet de werkelijkheid... Niemand mag me... En niemand zal me ooit willen. Alleen omdat ik dik, lelijk en dom ben. Na een aantal jaren ga je ook wel in je eigen wereldje leven. En dan snap je ook niet meer waarom je niet meer speelt met de kinderen... Zodra je nog ouder wordt, snap je niet dat mensen zo close kunnen zijn. Elkaar alles kunnen vertellen en constant met elkaar bezig zijn. Dan besef je pas dat het niet normaal is om altijd maar alleen te zijn en geen vrienden te hebben.
Ik zuchtte. Ik keek achter me... Er was niemand. Om me heen ook niet... Boven me... Niemand... Onder me... Kwam iemand rustig aanlopen en merkte mij niet eens op. Zoals altijd. Ik was onzichtbaar, lucht. Ik was voor iedereen en zo had ik me ook laten gebruiken. Als je denkt dat er iemand van je houdt, stelt die je toch weer teleur. Ik streek mijn lange, zwarte, dikke haar uit mijn gezicht. Achter me oren. niet dat het veel nut had. De wind die om me heen speelde liet het weer langs mijn wangen vallen.
Zou ik gaan?
Hoe hard zou ik vallen?
Vast niet hard genoeg...
Ik verdiende de pijn, maar zo zou ik het niet eens voelen. Het was niet hoog genoeg.
Hoe lang zou het duren voordat iemand me zou vinden?
Hoe zouden ze kijken? Vast niet verdrietig. Ze kenden me niet...
Ze zouden vast blij zijn om van mij af te zijn...
Toch maar springen?
Ik durfde het niet! Ik wilde eigenlijk niet, maar aan de andere kant... Ik wilde niet langer lijden. Ik was 18, had genoeg van het leven gezien, had er niks van gemaakt en nu vond ik dat ik lang genoeg rondgeklooid had. Iedereen een slecht humeur geven door mijn aanwezigheid wild ik ze ook niet aandoen. Misschien dat ze blij waren als ik er niet meer was. Ja... waarschijnlijk wel. Ik voelde een traan over mijn wang rollen. Hij leek wel door mijn ijskoude wangen heen te branden... Het prikte gewoon. Ik kon het niet langer... Mijn leven was kut.
Niemand zou ooit om mij geven en degene waarvan ik voor het eerst dacht dat hij degene was die van me zou houden, ook al waren er nog 3 miljard meisjes, had mijn vertrouwen geschonden. Had me verleid, gebruikt en vervolgens in de steek gelaten. Afgedankt. Me alleen laten zitten in een kamer die ik niet kende. Ach... ik had ook niet zoveel moeten drinken, misschien dat ik dan verstandiger was geweest. Maar had het verschil gemaakt? Ik denk het niet.

Ik schoof voetje voor voetje dichterbij. Ik werd duizelig toen ik naar beneden keek. Ik ademde voor de laatste keer de lucht in. Ik keek door mijn ogen die verblind waren van de tranen. Ik beet op mijn lip en proefde voor de laatste keer bloed. Ik hoorde het geruis van de wind die me geruststelde. Het leek wel iets te vertellen. Ik spitste mijn oren:
Alles komt goed... We zullen je niet laten vallen. We nemen je mee naar het paradijs... Daar zal iedereen van je houden en zal je geen pijn, verdriet en woede meer voelen. Alleen geluk, liefde en hoop.....
Alles wat ik verlangde. Het was zo aanlokkelijk... Ik zette de laatste stap en liet me vallen

...

Er was niks onder mijn voeten. Ik voelde me hulpeloos. Ik kon geen steun vinden... En toen was er de stekende pijn in alle delen van mijn lichaam...
Mijn hoofd, mijn nek, rug, armen, handen, vingers, kont, benen, voeten en tenen... Alles kreeg een klap... en toen... was alles weg. Ik voelde hoe ik langzaam lichter werd en de zorgen van me afgleden. Ik voelde geen pijn, ik was niet boos, niet op mezelf, niet op mijn ouders, niet op de mensen en zelfs niet op mijn droomjongen... Ik was niet verdrietig... Ik voelde me zelfs prettig... Ik was geliefd en hoorde ergens bij... De wind... Ik was een geheel en liet me voorspoelen en ik liep een totaal nieuwe wereld binnen.
Míjn wereld... Waar ik wel geaccepteerd werd en waar ik wel geliefd was. De wereld waar ik altijd had willen zijn en constant over gedroomd had. Dit was de dood... Dit was de vergeving...