6. Goede actrices of middeleeuwse meisjes?

Terwijl ik de kliko wegzette startte de buurman zijn auto en reed weg. Liwe gilde en verschool zich achter Maiko. Verbaasd keek ik naar hun angstige gezichten. "Dat was de auto van de buurman maar, hoor." zei ik. Er was duidelijk wat mis met die meisjes. Misschien waren ze gek, of hadden ze drugs genomen. Of ze speelden iets en gingen daar heel erg in op. Maar hoe kwamen ze aan die kleren? Ik kende geen enkele winkel in de omgeving die zulke kleding verkocht. Misschien hadden ze ze van het internet. Het was wel vreemd allemaal. Ze leken oprecht geschrokken van die auto, en ze schenen serieus niet te weten wat een lantaarnpaal was. Ik zou ze straks wel ondervragen, als ik ze het huis in had gesmokkeld. Want of ze gek waren of niet, ze hadden onderdak nodig, en ik was niet de persoon om ze dat recht te ontzeggen.
Ik ging Maiko en Liwe voor naar de achtertuin. Ik keek goed of mijn moeder niet in de buurt was, en loodste de meisjes naar de schuur. "Blijf hier maar even," fluisterde ik, "mijn ouders gaan zo naar hun werk, dan neem ik jullie mee naar binnen." Liwe en Maiko bekeken de schuur met grote ogen. Liwe raakte voorzichtig het stuur van mijn fiets aan. "Wat is..." begon ze, maar ik onderbrak haar. "Op de grond zitten en nergens aankomen." Ik keek de zusjes met een doordringende blik aan en sloot de schuurdeur. Ik liep snel de tuin door en opende de schuifdeur. Sven stond me op te wachten. "Zo," zei hij, "dat duurde lang. Wat deed je in de schuur?" Ik keek hem veelbetekenend aan en liep door; onze moeder kwam de kamer in. Ik holde de trappen op naar mijn zolderkamer. De zolder was in tweeën gedeeld door een muur; aan de ene kant was mijn kamer en aan de andere kant Svens kamer. Aan de voorkant van het huis (de achterkant van de kamer als je binnenkwam) was de muur voor een deel opengebroken. Daar lagen drie zitzakken, een tv met DVD-speler en een kast met snacks. Ons gezamenlijke lees-tv-en-film-hoekje. Ik plofte neer op een zitzak. Zoals ik al had verwacht, kwam Sven even later de kamer binnenlopen. "Wat deed je nou in de schuur?" Ik wist dat ik niet tegen hem kon liegen, dat wilde ik ook helemaal niet. Ik zuchtte en vertelde hem alles wat er zojuist was gebeurd. Bedachtzaam liep hij naar het raam. Ik ging naast hem staan. Samen wachtten we tot we de auto's van onze ouders zagen vertrekken.

Even later was de oprit leeg. We renden naar beneden, liepen iets rustiger door de tuin en openden de schuurdeur. Maiko keek verrast naar Sven. Ik had haar natuurlijk nog niet verteld dat ik hem mee zou nemen. Liwe kwam achter een doos vandaan en liep nieuwsgierig op Sven af. Sven was altijd al verzot geweest op kleine kinderen, en begroette haar vrolijk. "Hallo! Jij bent zeker Liwe? Ik ben Sven, Pandora's tweelingbroer." Liwe giechelde en mompelde een verlegen "Hallo." Ik glimlachte en wenkte Maiko om dichterbij te komen. Met een schuw lachje stond ze op en liep de schuur uit. Ik legde een geruststellende hand op haar schouder en bracht haar naar de eettafel.
Sven had de meisjes allebei twee boterhammen met pindakaas en een glas melk gegeven, wat ze dankbaar naar binnen werkten. Vooral van de pindakaas zaten ze te smullen; dat hadden ze nog nooit geproefd. Terwijl ze aten, ondervraagden Sven en ik ze. Hun verhaal klonk oprecht, maar het kon niet waar zijn. Óf ze waren hele goede leugenaars, óf ze kwamen echt uit de middeleeuwen...