4. Normale ochtend... of zo...

Half verdoofd probeerde ik het uit-knopje van mijn wekker te vinden. Ik keek op de klok - hoewel ik heel goed wist hoe laat het was. Half zeven. Ik kreunde. Waarom woonde ik ook in zo'n gehucht dat de dichtsbijzijnde middelbare school op een afstand van drie kwartier fietsen lag? Ik stond langzaam op en ging naar de wc. Ik hoorde mijn broer ook mopperend opstaan.
Even later zat ik aan het ontbijt. Mijn broer ging naast me zitten. Terwijl we zaten te eten kwam onze moeder binnen. Ze begon ons, zoals elke morgen, te ondervragen. Of we ons goed voelden, of we al onze boeken hadden ingepakt, of we onze tanden hadden gepoetst, enzovoort. Uiteindelijk keek ze op de klok en constateerde dat we weg moesten. Ze gaf mijn broer zijn agenda - die hij was vergeten, haalde een hand door mijn blauwe haar - geverfd natuurlijk - en duwde ons naar buiten. Zuchtend liepen we naar de schuur. Ik wilde net op mijn fiets stappen, toen mijn moeder ons riep. "Er is hier iemand uit jullie klas aan de lijn," zei ze, zwaaiend met de telefoon, "De eerste twee uur vallen uit." Fijn. Ik had nog anderhalf uur kunnen slapen. "Ik bel de volgende twee wel." zei mijn broer. Ik knikte en zette mijn fiets terug. "Oh, lieverd," riep mijn moeder, "Zet je de kliko even buiten, de vuilnisman komt zo!" Met een zucht pakte ik de kliko en trok hem de tuin uit. Ik kwam om de hoek van het steegje en zag iets tegen het muurtje aan liggen. Voorzichtig liep ik dichterbij en trok de deken er vanaf. Ik deinsde geschrokken achteruit toen ik zag dat het twee meisjes waren, allebei diep in slaap. De ene van mijn leeftijd en de andere van zo'n acht, negen jaar. De oudste had een mooie, paarse jurk aan en had zwarte krullen, vol met klitten, takjes en bladeren. De ander had rood haar en een spits gezichtje. Hun kleding leek wel middeleeuws - letterlijk. Beiden waren ze blootsvoets. De oudste had haar armen beschermend om de jongste heen geslagen. Plotseling werd het oudste meisje wakker. Toen ze mij zag, werden haar zwarte ogen groot van schrik. "B-bent u een t-tovenares?" vroeg ze.

***