1. Anders

Op een dag vroeg Liwe me waarom wij thuis bleven als de rest moest werken. "Omdat wij anders zijn." zei ik. "Waarom zijn wij anders?" vroeg Liwe. "Weet ik niet," antwoordde ik, "Misschien weet Arthur het." Arthur, mijn oudste broer, was heel slim. Hij was een soort geleerde, want hij deed ergens onderzoek naar. Hij wist vast waarom wij anders waren.
"Wij zijn 'anders' omdat we niet lijken op de rest van de familie," zei Arthur verbitterd, "Mensen kunnen er niet tegen dat wij anders zijn. Onze ouders schamen zich voor ons. Daarom komen we het huis niet uit." Het was waar. Liwe leek met haar rode haar en felle, blauwe ogen in niets op de rest van de familie. Zij hadden stug, blond haar en grijze ogen. Ze waren erg stevig gebouwd en gespierd. Liwe en ik waren allebei erg tenger. Arthur had net zo'n lichaam als de rest van de familie, maar hij had bruin haar en groene ogen. Eerst hoorde hij nog gewoon bij de rest van de familie, maar op een dag stopte hij met het werk in de graanvelden en begon met zijn onderzoek. Hij zat altijd op zijn kamer, behalve als hij door het bos reed op Maan, onze lichtgrijze ruin. En dan ik, Maiko, elfenkind. Ik, met mijn zwarte krullen, zwarte ogen. Ik praatte bijna nooit, ik was in mezelf gekeerd. Ik had een fantasiewereld verzonnen waar anders niet abnormaal was. Ik beleefde er avonturen, of vond er rust. Ik wist dat mijn droomwereld slechts een spinsel van mijn gedachten was, maar het was een fijn toevluchtsoord.