[SA] The Last Time

[SA] The Last Time




Ik zat met opgetrokken benen in mijn raamopening
Vandaag… vandaag zou de dag zijn, de dag van mij, van mij alleen. Ik was benieuwd naar hoe het zou lopen, maar ik was ook angstig, angstig om hoe het zal verlopen, om hoe het zal gaan, zal het wel eens goed gaan. We hadden eerst de diploma uitreiking. Hopelijk was ik geslaagd, dan zou ik vanavond nog weg zijn, alleen ik kon geen afscheid nemen van mijn geliefden, niet van mijn vader en al helemaal niet van mijn moeder, die woonde hier niet, die woonde in Florida en ik hier, in LA . Dat is nog wel een verschil. Ik keek naar de regen die zachtjes naar beneden viel en op het al natte gras belande. Ik werd er depressief van. Sommige van de kleine water druppeltjes belanden tegen mijn raam en dat gaf een tikkend geluid. Het was nog donker in de straten wat erg logisch was, het was ook nog maar half vijf in de ochtend. Ik kon niet slapen, ik had teveel zorgen aan mijn hoofd, die al gevuld was met vele, duizenden, vragen. Ik had al mijn spullen al ingepakt, ik zal gelijk vertrekken na de uitreiking. Als ik langer bleef kreeg ik er zelf problemen mee. Ik zal dan niet weg meer willen, nu zou ik het liefst het raam uitspringen, het diepe in, in de regen dwalen, op weg naar de huis waar ik zal verblijven, voor een kleine tijd. In het bos dwalen samen met de wolven erin huilen. Ik zal alles achter laten en een nieuw leven beginnen, samen met de liefde van mijn leven. Dat zou ik willen, het maakte mij niet uit wat de anderen dachten, ik zal de woorden wel langs mijn oren laten drijven, met de lucht stroom mee, zonder ze te horen. Het was nu tijd. Ik liep met mijn toga over de arm naar beneden, dit zal mijn laatste ritje zijn in mijn vaders patrouillewagen. De laatste keer in zijn armen. Mijn vader was in pak, wat je niet snel zag, hij was niet iemand die uit zichzelf een pak droeg. Zou hij deze alleen hiervoor gekocht hebben? Hij liep voor mij uit, ik zou zo wel volgen later. Ik pakte de brief onder mijn toga vandaag en zette het even tegen de vaas aan, de vaas met bloemen die ik gister heb ontvangen, terwijl ik nog niet eens was geslaagd. Op de envelop waar ik de brief had ingedaan, stond met sierlijke letters op: ''Voor de liefste vader''. Ik wierp nog een laatste blik op de woonkamer, die er heel vredig bij lag en ik sloot de deur achter mij. Ik stapte de auto in, op weg naar het pad dat voor me lag, het pad dat mij ergens heen zal brengen, ergens ver weg.